Σήμερα στην πρεμιέρα του Eurobasket για την εθνική μας, προσπαθώ να ανασύρω από τη μνήμη μου, πόσο σημαντικό ρόλο έχουν παίξει τα μεγάλα αθλητικά γεγονότα στη ζωή μου.
H οικογένειά μου ήταν πάντα μπασκετική. Ο πατέρας μου έβλεπε μπάσκετ πριν το θρίαμβο του ’87, ίσως γιατί έπαιζε και μπάσκετ λόγω ύψους. Αγόραζε τα ματς του NBA και τα έβλεπε σε ένα πρωτοποριακό βίντεο της εποχής Hitachi. Στα ηλεκτρονικά ήμασταν πάντα μπροστά… Ο πατέρας μου ήταν από αυτούς τους τύπους που δεν τον ένοιαζε για την τραπεζαρία μας, αλλά είχαμε στερεοφωνικό B & O και τηλεόραση και βίντεο από το εξωτερικό τελευταίας τεχνολογίας.
Βλέπαμε μπάσκετ πολύ περισσότερο από ότι ποδόσφαιρο. Αλλά ο αθλητισμός ήταν ανέκαθεν μέσα στο σπίτι μας. Όλα τα αθλήματα.
Ολυμπιακοί αγώνες, μεσογειακοί, χειμερινοί ολυμπιακοί, παραολυμπιακοί, μέχρι και Τσικλητήρια έχω παρακολουθήσει live.
Όταν τα άλλα παιδιά τρώγανε μαλλί της γριάς στα λούνα παρκ εγώ ήμουνα στο Παλέ ντε Σπορ και στην Τούμπα. Τη δεκαετία του ’90 τότε που η πατρίδα μου η Θεσσαλονίκη στιγμάτισε το ελληνικό μπάσκετ, εμείς ήμασταν σταθερά στα αποδυτήρια του ΠΑΟΚ.
Όταν οι συμμαθητές μου πηγαίνανε σε τσίρκα και ταχυδακτυλουργούς, εγώ ήμουνα μαζί με τον Κόρφα, τον Μπάνε και την θρυλική ομάδα του Σούλη Μαρκόπουλου.
Ήξερα για τα συστήματα, τη ζώνη, το man to man, τα screenings και τα συστήματα, τα off balance σουτ, τα βήματα και το double dribble πριν καλά-καλά μάθω την προπαίδεια του 3.
Όλα μας τα παιδικά πάρτυ με αυτά τα αυτοσχέδια βίντεο, είναι στη μέση σβησμένα γιατί από πάνω έχει γραφτεί ένα παιχνίδι της εθνικής ή του ΠΑΟΚ…
Και φυσικά τα καλοκαίρια μας μυρίαν καλαμπόκι στην αυλή, τηλεοράσεις που στήνονταν έξω από το σπίτι, με κάτι απίθανες κεραίες για να πιάνει και ένα στρατό από φίλους, συγγενείς και γείτονες που μοιραζόμασταν την ίδια λαχτάρα. Αυτή της Εθνικής.
Ο πατέρας μου είχε τα δικά του μοτίβα. Σηκωνόμασταν όλοι όρθιοι στον Εθνικό μας ‘Υμνο. Έχω μια θολή ανάμνηση του μπαμπά μου να λέει, «Σηκωθείτε» επειδή ξεκινούσε η ανάκρουση του Εθνικού Ύμνου με εμένα να φοράω ακόμα πάνα.
Ο καθένας είχε τη θέση του, αλλάζαμε μόνο όταν τα πράγματα σκούραιναν.
Μιλάγαμε όχι πάντα κόσμια στην τηλεόραση, στους προπονητές, στους διαιτητές, σε κάτι αντιπαθητικούς πλην σπουδαίους παίκτες (τύπου Γκαζόλ).
Τα χρόνια πέρασαν και έχω και σήμερα την ίδια γλυκιά αγωνία, την ίδια γλυκιά προσμονή, την ίδια συγκίνηση στην έπαρση της σημαίας.
Και ποιος δεν θυμάται την ανατροπή το Eurobasket του 2005, την μεγαλύτερη ανατροπή σε σκορ, στον ημιτελικό με τη Γαλλία όπου τα τελευταία 50» από τους -7, οδηγηθήκαμε σε νίκη. Με τους καταπληκτικούς Σκουντή – Χατζηγεωργίου και το «Βάλτο αγόρι μου» στον Διαμαντίδη.
Όταν η Ελλάδα κέρδισε την Dream Team, τον Σεπτέμβριο του 2006 σπουδαζα στην Νέα Υόρκη και είχα πάει στη Σχολή με την μπλούζα της Εθνικής… Με προπονητή τον Παναγιώτη Γιαννάκη και κορυφαίους τους Παπαλουκά, Σπανούλη, Διαμαντίδη, Φώτση και Σχορτσανίτη, απέναντι στα μεγαθήρια, τον ΛεΜπρόν Τζέιμς, Καρμέλο Άντονι και Ντουέιν Γουέιντ.
Είναι τεράστιες οι αθλητικές χαρές που έδωσε μια τόσο μικρή πληθυσμιακή χώρα στον κόσμο και είναι εξίσου ντροπιαστική η διαχρονική στάση της πολιτείας έναντι στους αθλητές μας.
Είναι ανεκτίμητη η μπασκετική παρακαταθήκη της Ελλάδας και από απόψε η ομάδα του Kill Bill, του Βασίλη Σπανούλη θα συναντηθεί για μία ακόμη φορά με την μπασκετική μας ιστορία.
Καλή επιτυχία Ελλάδα. Θα είμαστε πάντα μαζί σου, πάντα μαζί με την Επίσημη αγαπημένη μας.
Με αγάπη
Ε
