Παγκόσμια Ημέρα Θεάτρου και νιώθω σαν να γιορτάζει το σπίτι μας.
Η ζωή μου είναι συνυφασμένη με το θέατρο.
Όχι γιατί σπούδασα Θέατρο στη Νέα Υόρκη, όχι γιατί μετά σπούδασα θέατρο στην Καλών Τεχνών, όχι γιατί βλέπω θέατρο από μωρό παιδί ή γιατί βλέπω δεκάδες παραστάσεις το χρόνο, αλλά γιατί το θέατρο είναι το φάρμακό μου.
Το θέατρο είναι το αντικαταθλιπτικό μου.
Το θέατρο είναι το ναρκωτικό μου.
Και ναι, ένα μεγάλο ευχαριστώ στην Ελλάδα που είναι η μητέρα του θεάτρου.
Στα υπόγεια, εκεί όταν ήμουνα στο μείον τρία, στα σκοτάδια μου, στα δύσκολά μου, στα αδιέξοδα, στους θανάτους, στους αποχωρισμούς, στις ευτυχίες μου, στις επιτυχίες μου, στις παταγώδεις αποτυχίες μου, πάντα ήταν εκεί το θέατρο.
Έχω πάει θέατρο με τον μπαμπά μου από μικρή στην Επίδαυρο, με φίλους, με γνωστούς, αλλά και παντελώς μόνη μου. Έχω πάει θέατρο σε θέατρο υπαίθριο, ανοιχτό, περιπατητικό, underground, σωματικό. Σε υπόγεια, σε θέατρα βασιλικά, σε τρώγλες, σε παλάτια. Παντού.
Στο Broadway, off Broadway, στο West End, σε διαφορετικές τοποθεσίες και μέρη ανά τον κόσμο. Εχω δει θέατρο στα κινέζικα, στα βουλγάρικα σε γλώσσες που δεν ξέρω ούτε μία λέξη.
Έχω δει θέατρο άθλιο, έχω δει θέατρο μαγικό. Έχω δει επικές αηδίες και μαγικές εποποιίες.
Έχω δουλέψει σε όλες τις θέσεις. Ταξιθέτρια, βοηθός οδηγού σκηνής, οδηγός σκηνής, βοηθός σκηνοθέτις, παραγωγή, δραματουργική ανάλυση, κείμενα προγράμματος τα πάντα όλα.
Έχω διαβάσει άπειρα έργα της παγκόσμιας δραματουργίας.
Εκεί στη Νέα Υόρκη υπήρχε το Drama Book Shop. Αν ποτέ βρεθείτε στη Νέα Υόρκη επισκφτείτε αυτό το αριστούργημα στο midtown, που άλλαξε τοποθεσία. Εκεί πηγαίναμε με τις ώρες. Διαβάζαμε έργα μανιωδώς. Οφείλω στους ανθρώπους μου εκείνης της εποχής ότι με μύησαν στον Μπέκετ, στον Τενεσί, στον Μίλλερ, στον Ευριπίδη, στον Σαίξπηρ, στον Τσέχωφ, στον Ίψεν, σε όλους τους τεράστιους.
Με ρωτάνε πολλές φορές ποια είναι τα πιο αγαπημένα μου.
Πόσο δύσκολο.
Οι Τρωάδες του Ευριπίδη είναι το νούμερο ένα της ζωής μου.
Από τα πολυ σύγχρονα που διάβασα πρόσφατα αγαπώ το Red Light Winter του Rapp. Αλλά και το Betrayal του Pinter.
Λεωφορείον ο Πόθος του Τενεσί σίγουρα.
Πρέπει ευθαρσώς να πω ότι η Πέμυ Ζούνη, αυτή η τεράστια Ελληνίδα ηθοποιός είναι η καλύτερη Μπλανς που έχω δει και έχω δει αρκούντως αρκετές.
Και η λίστα δεν τελειώνει.
Έχω ξοδέψει δυσανάλογα χρήματα από αυτά που έβγαζα για να δω Ralph Fiennes στο Faith Healer στο Broadway στη Νέα Υόρκη, τον John Malkovich στο Bittersweet του Mamet στο Λονδίνο, τον Kevin Spacey τον καλύτερο Ριχάρδο Γ’ στην Επίδαυρο και τους περισσότερους εν ζωή κορυφαίους ηθοποιούς.
Σε λίγες εβδομάδες θα ταξιδέψω στο York στη Μεγάλη Βρετανία μόνο για να δω Μπέκετ με τον Gary Oldman. Συγκινούμαι και μόνο που το γράφω.
Όπως έλεγε ο Κουν δεν κάνουμε θέατρο για το θέατρο. «Δεν κάνουμε θέατρο για να ζήσουμε. Κάνουμε θέατρο για να πλουτίσουμε τους εαυτούς μας, το κοινό που μας παρακολουθεί κι όλοι μαζί να βοηθήσουμε να δημιουργηθεί ένας πλατύς, ψυχικά πλούσιος και ακέραιος πολιτισμός στον τόπο μας.
Μόνος του ο καθένας είναι ανήμπορος. Μόνος του ο καθένας από σας τους πιο κοντινούς στην προσπάθειά μας, είναι ανήμπορος. Μαζί ίσως κάτι μπορέσουμε να κάνουμε. Το θέατρο, ως μορφή Τέχνης, δίνει τη δυνατότητα να συνδεθούμε, να συγκινηθούμε, ν’ αγγίξουμε ο ένας τον άλλον, να νιώσουμε μαζί μιαν αλήθεια. Να γιατί διαλέξαμε το θέατρο σα μορφή εκδήλωσης του ψυχικού μας κόσμου…»
Εγώ νομίζω πως κάνουμε θέατρο για να κατανοήσουμε τα βάθη της ανθρώπινης ψυχής. Κάνουμε θέατρο για να βιώσουμε αυτά που δεν πρόκειται να βιώσουμε.
Βλέπουμε θέατρο γιατί είναι κάτι θνησιγενές όπως και εμείς. Πεθαίνει με τη το τέλος κάθε μέρας.
Κάνουμε θέατρο γιατί όπως λέει και ο Ουάιλντ: «Θεωρώ το θέατρο τη μεγαλύτερη τέχνη όλων, τον πιο άμεσο τρόπο με τον οποίο ένας άνθρωπος μπορεί να μοιραστεί με κάποιον άλλον την αίσθηση του τι σημαίνει να είσαι άνθρωπος».
Ή ίσως επιστρέφουμε πάντα στο θέατρο γιατί όπως λέει ο Αλ Πατσίνο. «Πάντα ήμουν στο θέατρο. Πάντα επέστρεφα σε αυτό. Αυτός ήταν πάντα ο τρόπος μου για να αντιμετωπίσω μια κατάσταση. Από νωρίς στην καριέρα μου, θυμάμαι να τρέχω και να δραπετεύω στο θέατρο. Ήταν ένας τρόπος για να αντιμετωπίσω όλη την τρέλα του κόσμου».
Η συνάντηση μου φέτος στο θέατρο με το ρέκβιεμ του Σκούρτη στο Μικρό Κεραμεικό με τον Νίκο Γραμματικό και το Θοδωρή Ζουμπουλίδη ήταν μία από τις πολύ ευλογημένες μου στιγμές. Εύχομαι να γεράσω ανήμπορη πια μέσα στα θέατρα.
Σιωπή. Οι πρόβες τελείωσαν. Τα ξενύχτια, οι αναλύσεις, τα τηλέφωνα τα χαράματα, οι άπειρες ώρες. διαβάσματος.
Τα φώτα χαμηλώνουν. Το χαρτί από το πρόγραμμα αναδύει την έντονη μυρωδιά του. Το πρώτο κουδούνι χτυπάει.
Οι αργοπορημένοι μπαίνουν.
Κάτοιοι κλείνουν άτσαλα τα κινητά τους. Δεύτερο κουδούνι. Όλοι παίρνουν στις κουίντες τις θέσεις τους.
Για δύο ώρες συμφωνούμε πως ότι συμβαίνει εδώ μέσα είναι η μόνη πραγματικότητά μας. Τρίτο κουδούνι.
«Παρακαλούμε πολύ απενεργοποιήστε τα κινητά σας τηλέφωνα».
Ακούμε ο ένας την ανάσα του άλλου.
Η μαγεία αρχίζει.
