Ξέρεις μαμά, σήμερα έχεις γενέθλια.
Ξέρεις μαμά, οι μαμάδες μιλάνε με το παράδειγμά τους.
Ξέρεις μαμά σήμερα που έχεις γενέθλια γιορτάζει όλο μου το σύμπαν.
Γεννημένη στις αρχές της δεκαετίας του ’50, στην Αμυγδαλή, σε ένα μικρό ορεινό χωριό της Θεσσαλίας και εκεί στα 12 μόνη σου σε ένα δώμα πήγες με προτροπή του δασκάλου σου στη Λάρισα για να συνεχίσεις στο Γυμνάσιο και μετά κατέληξες στη Μεγάλη Πόλη, στην Αθήνα.
Ήταν τότε που ούτε τα κορίτσια των αστικών οικογενειών δεν πήγαιναν στο Πανεπιστήμιο, και κοιτά που εσύ η μικρή Γενοβέφα από αυτό το μικρό χωριό κουκκίδα του χάρτη ήρθες στην Αθήνα του ’70, τελείωσες την ΑΣΟΕΕ μαζί με κάτι ελάχιστες γυναίκες μέσα σε μία λαοθάλασσα ανδρών.
Από τότε αντράκι κανονικό.
Και εκεί στη Μεγάλη Πόλη γνώρισες τον πατέρα μου. Ζήσατε έναν θυελλώδη έρωτα. Είχες την τύχη να παντρευτείς αυτόν που ερωτεύτηκες στο μέγιστο βαθμό.
Πρωτοποριακή από τότε. Συγκατοίκησες εφτά χρόνια, τότε που οι γυναίκες βγαίνανε κάτι μήνες στα κρυφά και μετά έπρεπε να επισημοποιήσουν τη σχέση τους.
Τότε που οι γυναίκες τις περισσότερες φορές έπαιρναν όποιον τους έδιναν.
Και εσύ από ποιο χαρμάνι άραγε είσαστε και οι δύο φτιαγμένοι; Παντρευτήκατε, όταν εσείς το θελήσατε.
Πόσο πιο προοδευτικοί; Πόσο πιο ριζοσπαστικοί; Εσύ, η επιτομή της Δύναμης και της Αυτοπεποίθησης, της Ανεξαρτησίας και της αυτόφωτης ύπαρξής σου.
Όταν οι οικογένειες όλων των στρατιωτικών έμεναν σε μία πόλη και οι άντρες άλλαζαν τόπο κάθε χρόνο, εσύ αποδέχτηκες την πρόκληση του πατέρα μας, «Ή όλοι μαζί ή κανείς« κυνηγώντας κάθε χρόνο την συνυπηρέτηση. Σχεδόν 40 μεταθέσεις.
Μόνη. Χωρίς μαμά και πεθερά κοντά. Χωρίς κανέναν. Μόνη. Εργαζόμενη και πάντα γεμάτη με ένα οπλοστάσιο λύσεων σε κάθε πρόβλημα.
Πάντα μέσα στο φως και στη δύναμη. Δεν είπες ποτέ λέξεις όπως, είμαι κουρασμένη, δεν αντέχω. Πάντα μέσα στη μάχη για το σπιτικό μας.
Στο σπιτικό αυτό που έφαγαν, ήπιαν, ξαπόστασαν, βρήκαν αγκαλιά γνωστοί και άγνωστοι.
Στο σπιτικό αυτό που τους χώρεσες όλους.
Στο σπιτικό αυτό που οι διευθύνσεις του άλλαζαν μεν, αλλά στις χιλιάδες κούτες έκλεινες ωκεανούς αγάπης με μία απαράμιλλη αισιοδοξία.
Μπορείς να καυχιέσαι μαμά ότι είσαι η καλύτερη μαμά που μπορούσα να ονειρευτώ. Μαμά, σύζυγος, φίλη, αδελφή, θεία και πλέον γιαγιά, εσύ μαμά μου.
Εδώ λίγο πριν τη βάπτισή μου, στην αγκαλιά σου
Ό, τι κατάφερε ο πατέρας μου το οφείλει σε σένα.
Ό,τι κατάφερα το οφείλω σε σένα.
Από το να έχω το πιο καθαρό πιγκάλ μέχρι να τακτοποιώ σχεδόν όπως εσύ!
Εσύ και η απαράμιλλη κλάση σου. Θυμάμαι όταν ενηλικιωνόμουνα, ξέρεις σου έλεγα τι ήθελα να αγοράσω από ρούχα… Είχα από μικρή την αγάπη αυτή στη μόδα.
Και μου έλεγες: «Ωραία με αυτές τις 10 δραχμές δεν θα πάρεις και παλτό και μπλούζες και παπούτσια και παντελόνι, θα πάρεις μόνο ένα παλτό». Και έτσι έμαθα από τότε στα λίγα πράγματα και στα πολύ ποιοτικά.
Δεν είχαμε άπειρα με τον αδελφό μου. Αλλά είχαμε τα καλύτερα. Πάντα.
Εσύ μου έμαθες τα υφάσματα. Εσύ μου έμαθες από το να μην φοράω πολυεστέρες, να επιλέγω τις καλύτερες τροφές, μέχρι να έχω την ζωή και τα οικονομικά μου σε τάξη.
Εσύ. Εσύ μου έμαθες επί της ουσίας, την ουσία.
Εσύ μαμά. Εσύ που και όταν έχανα την πίστη μου, όταν σήκωνα το φρύδι στο θυμό σαν τον μπαμπά, εσύ που όταν πήγαινα να ανεβάσω τόνο στον καημό, εσύ πάντα ήξερες τι να πεις.
Εσύ και η μπετόν αρμέ αγάπη σου. Εσύ που όταν το σπιτικό μας το σήκωσαν και το πήραν κάτι ανέμοι, κάτι μα κάτι τσουνάμια, εσύ εκεί. Ογκόλιθος.
Έβαλες πλάτη και κράτησες το ταβάνι για να μην πέσει στο κεφάλι μας.
Εσύ εκεί, έβρισκες διέξοδο στα αδιέξοδά μου και έφερνες το ρεαλισμό και τη λογική σε όλα τα όνειρά μου. Εσύ που πανηγύρισες όλες μου τις επιτυχίες και που έκλεινες σε τάπερ και σε δέματα στα ΚΤΕΛ, όλο το νοιάξιμο του κόσμου, όταν τα έκανα θάλασσα.
Είσαι εκεί, όταν όλοι λείπουν.
Είσαι εκεί σε κάθε καινούριο τρελό μου όνειρο.
Είσαι εκεί σε κάθε μου μετακόμιση. Και δεν είναι και λίγες… (είχα για να μοιάσω…)
Εσύ το μεγαλύτερο φως μου, όταν όλα τα φώτα σβήνουν.
Να μας δίνει ο Θεός χρόνια, μόνο για να τα ζούμε όλοι μαζί.
Σε αγαπάω
Η κόρη σου,
Ευτυχία
