Είναι πρώτη του μηνός, όλοι κοιμούνται.
Εδώ από την Ήπειρο.
Εδώ από την ηρωική Ήπειρο.
Από την Ήπειρο της φύσης. Την Ήπειρο του Αγώνα. Την Ήπειρο των μεγάλων Ευεργετών. Δεν υπάρχει άλλο γεωγραφικό διαμέρισμα που να μπορεί να καυχιέται πως έχει τόσες εθνικούς ευεργέτες και τόσους πραγματικούς πατριώτες.
Με τα ευεργετήματά τους να μην περιορίζονται στα γεωγραφικά όρια της Ηπείρου, αλλά αντιθέτως να εκτείνονται από την Κωνσταντινούπολη μέχρι και κάθε σημείο της χώρας, μερικοί από αυτούς ο Απόστολος Αρσάκης, οι αδελφοί Μάνθος και Γεώργιος Ριζάρης, ο Μιχαήλ Τοσίτσας, ο Σίμων Σίνας, οι αδελφοί Ζωσιμάδες, οι αδελφοί Ευάγγελος και Κωνσταντίνος Ζάππας, ο Χρηστάκης Ζωγράφος (που χρηματοδότησε και το Ζωγράφειο το δικό μας της Κωνσταντινούπολης) και τόσοι άλλοι.
Η Ήπειρος των Μεγάλων Δασκάλων του Γένους.
Δεν είναι τυχαία η ρήση για τα Ιωάννινα:
«Πρώτα στα άρματα, στα γρόσια και στα γράμματα»
Η Ήπειρος των σπουδαίων τεχνιτών. Η Ήπειρος της σπουδαίας αρχιτεκτονικής. Η ‘Ήπειρος της χρυσοχοΐας. Η Ήπειρος της κτηνοτροφίας. Η Ήπειρος της γαστρονομίας. Η Ήπειρος των φυσιολατρών. Η ακριτική Ήπειρος.
Η Ήπειρος η ματωμένη, η διαιρεμένη. Η Βόρεια Ήπειρος. Η Ηρωική Ήπειρος των μαρτυρικών χωριών. Η Ήπειρος των σπουδαίων ανθρώπων της. Η Ήπειρος της καρδιάς μου.
Τόσα χρόνια μετά τα γυρίσματα που είχαμε κάνει εδώ με το ντοκιμαντέρ «Εικόνα μου», εδώ από την Αρίστη, από τα Ζαγοροχώρια, 38 μόλις χιλιόμετρα από τον συνοριακό μας σταθμό στην Κακαβιά, υποδεχόμαστε με προσμονή το 2025. Εδώ που ο Βοϊδομάτης γλύκανε την ψυχή μας και το rafting έκανε τα σώματα και τις ψυχές μας να ξαναγίνουν… παιδικά.
Δέχτηκα ένα τηλέφωνο πριν λίγες μέρες.
«Ευτυχία, δεν γράφεις τόσο πολύ τελευταία. Μας λείπεις».
Και είναι αλήθεια. Και απολογούμαι. Τα τελευταία χρόνια ένα μπαράζ αλλαγών, μάλλον τα άλλαξα όλα στη ζωή μου, από τη χώρα που κατοικώ, μέχρι εργασία, σπίτι, πόλη, ανθρώπους πολλούς, τα πάντα. Δεν βρίσκω και τίποτα ίδιο στη ζωή μου.
Και γράφω πολύ, αλλά δεν δημοσιεύω το ίδιο. Δεν τα δημοσιεύω, γιατί πολλά είναι από το προσωπικό μου ημερολόγιο και άλλα τόσα από τα απαιτητικά projects των τελευταίων ετών.
Και θέλω πριν μοιραστώ ευχές και όνειρα να αφιερώσω αυτή την ανάρτηση σε όσους βιώνετε κοσμοϊστορικές, συμπαντικές αλλαγές. Σε όσους νιώθετε προδομένοι, μόνοι, απομονωμένοι, για όσους είστε χωρισμένοι, για όσους πενθείτε. Για όσους είστε σε σταυροδρόμια και μεταβάσεις. Για όσους δεν έχετε κάπου να τα πείτε. Όσοι από εσάς είστε στα νοσοκομεία της χώρας, όσοι απλά νιώθετε ξεκούρδιστοι, όσοι καλείστε να διαχειριστείτε πράξεις άλλων και να παίξετε σε έργα που δεν τα διαλέξατε. Σε όλους εσάς που πρωταγωνιστείτε σε καταστάσεις παρά τη θέλησή σας. Σε όλους εσάς που δυσκολεύεστε να κατανοήσετε τις πράξεις ανθρώπων στους οποίους ακουμπήσατε την καρδιά σας, για όσους κληθήκατε να αλλάξετε την πυραμίδα των ανθρώπων σας, σας έχω νέα καλά. Τίποτα καλό δεν κρατάει για πάντα, αλλά και τίποτα κακό.
Μην αναζητάτε με πείσμα το δίκαιο, να αναζητάτε τη χαρά, μόνο την ευτυχία. Το δίκαιο είναι αλλουνού δικαιοδοσία.
Αν η τράπουλα είναι σημαδεμένη, αλλάξτε τα φύλλα και θέλω να μοιραστώ μαζί σας κάτι μικρό αλλά συνάμα σπουδαίο, που εμένα με βοήθησε τόσο πολύ. Να κάνετε λίγα περισσότερα πράγματα από αυτά που σας δίνουν χαρά, λίγα περισσότερα πράγματα από αυτά που σας κάνουν καλό και λίγα περισσότερα πράγματα μέσα στην κοινότητα. Αυτό είναι το «χρυσό» μείγμα όπως λέει και ο Peterson.
Καλή χρονιά είναι η χρονιά που έστω και ένας καινούριος άνθρωπος μπήκε στη ζωή μας και την άλλαξε με οποιονδήποτε τρόπο. Δεν είναι μαγικό ότι δεν έχουμε γνωρίσει όλους τους ανθρώπους που θα μας καθορίσουν;
Τι αφήνει το 2024; Για μένα ήταν σίγουρα η πιο μποέμ χρονιά της ζωής μου. Μια χρονιά βουτηγμένη στην τέχνη και στους υπέροχους ανθρώπους της.
Ολοκληρώθηκε η δεύτερη παραγωγή της εταιρείας μας «Ευ Παραγωγές», το δεύτερο μας παιδί, το δεύτερο μας ντοκιμαντέρ. Οι Αγρότες Πρόσφυγες του 1922: Το ειρηνικό έπος, μαζί με την εξαιρετική ομάδα του Αριστοτελείου Πανεπιστήμιου από το Τμήμα Ιστορίας και Αρχαιολογίας, με επιστημονικό σύμβουλο τον υπέροχο Νίκο Μισολίδη και μοντέρ τη δική μας ξεχωριστή Χριστίνα Βαμβακά, με την αρωγή της Τραπέζης Πειραιώς.
Βούτηξα στα βαθιά με την τρίτη μας παραγωγή, που ήταν συνάμα η πρώτη μας στο θέατρο «Ο Σαίξπηρ ζει στο καταφύγιο», σε σκηνοθεσία Νίκου Γραμματικού, στην οποία πρωταγωνιστεί ο Θοδωρής Ζουμπουλίδης. Μία από τις μεγαλύτερες καλλιτεχνικές μου ευλογίες. Γνώρισα ακόμα έναν μαγικό Νίκο στη ζωή μου, τον Νίκο Γραμματικό, που με εισήγαγε σε ένα καινούριο σύμπαν για μένα, μέσα στην τέχνη, στα γράμματα και στη δραματουργία που τόσο αγαπώ.
Μία σπουδαία δουλειά που είμαι τόσο περήφανη που είμαι κομμάτι της.
Σας αφήνω εδώ ένα link για να δείτε αυτό που με τόση αγάπη, ταλέντο και μεράκι δημιουργήσαμε μια ομάδα σπουδαίων συντελεστών.
Και σας περιμένουμε με περισσή χαρά και προσμονή μέχρι τέλη Ιανουαρίου.
Μέσα σε όλα αυτά είχα την τύχη να γνωρίσω τα παιδιά της UNICEF σε ένα project που με βοήθησε να ανοίξω τα μάτια της καρδιάς μου ακόμα πιο μακριά, ακόμα πιο ουσιαστικά.
Με βρίσκει με μία γλυκιά κούραση, για όλα όσα με τόσο κόπο δημιουργήσαμε, μεσούσης μίας ανακαίνισης που ολοκληρώθηκε και με τους ανθρώπους που θέλω να έχω στη ζωή μου, όχι πάντα στο κάθε μέρα μου, αλλά στο κάθε βήμα μου. Να μην τοποθετείτε ανθρώπους σε βάθρα, να τους αφήνετε μόνοι τους να διαλέγουν το πόσο ψηλά, το πού και το πώς. Η φυσική ροή και το αβίαστο σαν γάργαρο νερό είναι η μόνη συνταγή στις σχέσεις.
Με ευγνωμοσύνη, με περηφάνεια για όσα με αξιοπρέπεια, σκληρή δουλειά πετύχαμε, τα οποία εμπεριείχαν και μεγάλα ρίσκα. Δεν μετακινείται η πέτρα, αν δεν της αλλάξεις σημείο και αν δεν ματώσουν τα χέρια.
Πάντα με ήθος, πάντα με υψηλή αισθητική, πάντα με την Ελλάδα μέσα μας.
Και όπως λέει και ο Αριστοτέλης μόνο αν είσαι θεριό ή Θεός μπορείς να είσαι μόνος. Και εμείς δεν είμαστε ούτε θεριά ούτε Θεοί, γι’ αυτό και αναζητούμε τα δικά μας μαζί.
Να είμαστε γεροί. Να είμαστε και του χρόνου όλοι εδώ να γιορτάσουμε το 2026, χωρίς απώλειες. Όχι λιγότεροι, μόνο περισσότεροι.
Σήμερα κοιτάμε το Θεό στα μάτια, γενηθήτω το θέλημά Του.
Με πολλή αγάπη
Ε
