Η Μονή της Χώρας, η δική μας Μονή

Από σήμερα το σημαντικότερο μνημείο των Παλαιολόγων, η Μόνη της Χώρας μετατρέπεται σε τζαμί.
Απέραντη θλίψη για μια εκκλησία κόσμημα που είχα την ευλογία να την προλάβω ως μουσείο πριν την εκτρωματική της μετατροπή.

Είναι συστηματική, διαχρονική και κατάπτυστη η καταπάτηση όλων των ανθρωπίνων δικαιωμάτων σε αυτό το failed state, στην Τουρκία. Ούσα μέλος του ΝΑΤΟ και παρόλα αυτά δρούσα δυστυχώς ανενόχλητη και ασταμάτητη, στο τρένο μίας διαρκούς αποθράσυνσης.

Η επιλογή δε αυτής της τόσο σημαντικής εορτής για την Ορθοδοξία, ο Άγιος Γεώργιος τιμάται με ιδιαίτερη λαμπρότητα και από τους Αλεβίτες, έχει τη δική της σημειολογία.

Θα υπάρχει, πρέπει να υπάρχει, πρέπει να υπάρξει κάποια στιγμή ένα τέλος σε αυτή τη στρέβλωση, σε αυτή την καταστροφομανία, σε αυτό το ατέρμονο μαρτύριο. Δεν αντέχεται όλη αυτή η άτυπη συμφωνία της σιωπηλής υπομονής.

Υπάρχει κάποια στιγμή που το μόνο που θέλει να εκστομίσει ο κάθε έμφρων άνθρωπος, πόσο μάλλον οι Έλληνες της καθ’ ημάς Ανατολής, είναι ένα «ΑΡΚΕΤΑ» και ένα «Ως πότε;».
ΑΡΚΕΤΑ. Φτάνει.