Δεν κάνω συλλογές από πράγματα.
Το μόνο που συλλέγω μανιωδώς είναι τα εισιτήρια και τα προγράμματα από θεατρικές παραστάσεις που έχω παρακολουθήσει .
Από την Επίδαυρο στο Broadway και από το Θέατρο του Νέου Κόσμου και το Εθνικό στο West End και στο Globe Theatre.
Σε συλλεκτικές παραστάσεις από τον Kevin Spacey στην Επίδαυρο ως Ριχάρδος ΙΙΙ, τον Ralph Fiennes στο Faith Healer στο Broadway, τον John Malkovich στο Bitter Wheat του David Mamet στο West End, την Vanessa Redgrave στους Δελφούς με την Εκάβη του Ευριπίδη και τόσες άλλες τεράστιες θεατρικές στιγμές.
Πρέπει να έχω αξιωθεί να δω πάνω από 900 παραστάσεις και σε κανονικές συνθήκες βλέπω πάνω από 30 το χρόνο.
Το τελευταίο βράδυ σε αυτή τη ζωή θέλω να με βρει με αυτούς που αγαπώ αφού έχω δει μία σπουδαία θεατρική παράσταση, εδώ στον τόπο που γέννησε το θέατρο.
Τα χρόνια του κορωνοϊού το θέατρο και οι παραστατικές τέχνες υπέστησαν μία κατάφωρη και πρωτοφανή αδικία.
Ήταν ο μόνος εσωτερικός χώρος που κάποιος μπορούσε να φοράει μάσκα χωρίς να την αφαιρεί. Στην αρχή αφού τα κλείσανε μέχρι νεωτέρας επιβάλανε όρους μερικής πληρότητας, στη συνέχεια επιβλήθηκαν αποκλεισμοί και αποστάσεις που ουσιαστικά παρόπλισαν τους θεατρικούς επιχειρηματίες κόντρα σε κάθε λογική και κόντρα σε ότι ισχύει στην υπόλοιπη ΕΕ.
Την ίδια στιγμή που μπαίνουμε στα αεροπλάνα, στα οποία δεν υπάρχουν αποστάσεις και κενά καθίσματα, στα οποία οι επιβαίνοντες κατεβάζουν μάσκες για να φάνε και να πιουν ακόμα και για πτήσεις 30 λεπτών, ενώ ανεμβολίαστοι και εμβολιασμένοι είναι όλοι μαζί.
Δεν είμαστε ειδικοί αλλά υπάρχουν κάποιες πολιτικές που αντιβαίνουν σε ότι αποκαλείται κοινή λογική και θέλουμε να ελπίζουμε ότι θα τελειώσει όλος αυτός ο παραλογισμός γιατί κάθε παράσταση που κατεβαίνει, κάθε θέατρο που κλείνει μας φτωχοποιεί πνευματικά και πολιτιστικά όλο και περισσότερο.
Γιατί μαζί του μορφωνόμαστε, διαμορφωνόμαστε, αναπτυσσόμαστε και εξελισσόμαστε.
Το θέατρο είναι η απάντηση στις σκόρπιες σκέψεις, στις ανησυχίες και τα ερωτηματικά μας που κάποιοι τα κουρδίζουν, τα ταξινομούν και τα κάνουν τέχνη. Την ίδια στιγμή όλοι μαζί παίρνουμε μέρος σε μία μυστική συμφωνία όπου για δύο ώρες δίνουμε κλώτσο να γυρίσει ώστε παραμύθι ν’ αρχινήσει…
Η καρδιά μας θα χτυπάει για πάντα μαζί με το τρίτο κουδούνι.
Χρόνια πολλά στους υπέροχους ανθρώπους του Θεάτρου.
—————————————————————————————
Δεν κάνουμε θέατρο για το θέατρο. Δεν κάνουμε θέατρο για να ζήσουμε. Κάνουμε θέατρο για να πλουτίσουμε τους εαυτούς μας, το κοινό που μας παρακολουθεί κι όλοι μαζί να βοηθήσουμε να δημιουργηθεί ένας πλατύς, ψυχικά πλούσιος και ακέραιος πολιτισμός στον τόπο μας.- Κάρολος Κουν
