Η αγία ελληνική οικογένεια, η καραμέλα που έλιωσε στο στόμα και η τσίχλα που μασήθηκε πολύ.
Η αγία ελληνική οικογένεια που έδωσε στο γιο της μηχανάκι στα 14 χρόνια, ανέβασε τα παιδιά της σε τρικάβαλα χωρίς κράνη και κλαίει μετά πάνω σε στρατιά φερέτρων κατηγορώντας το οδόστρωμα.
Η αγία ελληνική οικογένεια που έβαλε τα παιδιά της στο αυτοκίνητό της και έτρεχε με 200. Με παιδιά να κλαίνε και τα γνωστά «Μπαμπά μην τρέχεις», τα συζυγικά «Σταμάτα να κατέβω με τα παιδιά», και τα «Βούλωσέ το, σκάστε επιτέλους όλοι.»
Η αγία ελληνική οικογένεια που πήγε με τα παιδιά στο γήπεδο και ούρλιαζε ρυθμικά: «Βάλτε φωτιά, κάψτε καλά Ομόνοια και Πειραιά το Σύνταγμα και την Βουλή την σκουπιδούπολη αυτή», ή τα άλλα αμίμητα «Εδώ δεν είναι Θεσσαλονίκη, θα σας γ*&^ τη μάνα και το σπίτι» αλλά και το «Τις μάνες σας γ*&^ στη Βεργίνα, τις αδελφές σας σε όλη την Αθήνα, και ο πατέρας σας ο παλιό…., γ*&^ Ο ΠΑΟΚ, η ΗΡΑ και ο Άρης.
Αλλά παρόλα αυτά αναρωτιέται στο σήμερα ποιος εξέθρεψε το τέρας.
Η αγία ελληνική οικογένεια που έκρυψε κέρατα, εξώγαμα, μικρά και μεγάλα πάθη πίσω από γυαλιστερές οικογενειακές φωτογραφίες και δηλώσεις «Εγώ δεν βάζω τίποτα πάνω από την οικογένεια.»
Η ίδια οικογένεια που έσπασε πιάτα, ούρλιαξε, γκάζωσε από τα νεύρα της στο αμάξι και αμέσως μετά αναφώνησε αφού ξεθύμανε ο θυμός πώς έτσι είναι οι οικογένειες.
Η αγία ελληνική οικογένεια που έχει άποψη επί παντός επιστητού. Που εκβιάζει παιδιά, αδέλφια, ξαδέλφια, ανήψια για το πώς θα ζήσουν με το επάγγελμα που διάλεξαν, που συμπλήρωσε η ίδια η αγία οικογένεια μηανογραφικά αφού «ο μπαμπάς σου ξέρει καλύτερα», εξέθρεψε αιώνιους φοιτητές και δυστυχισμένα νιάτα, αρκεί τα τέκνα της να σπουδάσουν σε σχολές περιωπής.
Η ίδια οικογένεια που βάσισε όλη της την ύπαρξη στην επιτυχία και όχι στην ευτυχία.
Η αγία ελληνική οικογένεια που ασυζητητί προτιμάει ένα γιο κλέφτη από ένα γιο ομοφυλόφιλο, που την όποια παρέκκλιση από τη δική της νόρμα την εκλαμβάνει ως προσωπική αποτυχία.
Η αγία ελληνική οικογένεια που θέλει η κόρη να παντρευτεί αλλά όχι πριν τελειώσει τις σπουδές αλλά και όχι πολύ μετά από αυτές. Στην ίδια οικογένεια όπου θειάδες και όλο το συγγενολόι, στα 20 σαν επωδό ρυθμικά ρωτάει «Πότε θα πάρεις πτυχίο;», στα 30 «Πότε θα βρεις ένα καλό αγόρι ή ένα καλό κορίτσι;».
Η ίδια οικογένεια που μετά από λίγο αρχίζει τα σενάρια γάμου ή εκείνα της εκμετάλλευσης από τον λεγάμενο, που εκβιάζει τις κόρες να μην ξαναπατήσουν στο σπίτι αν δεν έρθουν με την πρόταση της κουλούρας.
Αλλά η αγία ελληνική οικογένεια δεν σταματάει και δεν ικανοποιείται ποτέ, αρχίζει αμέσως μετά τα «Άντε βάλτε μπροστά, τι περιμένετε;», για να συνεχίσει ακούραστη και απνευστί γιατί είναι ανεξάντλητη τα «Πότε θα πάτε για το δεύτερο, το τρίτο, αφού φτάσατε στο τρίτο γιατί δεν πάτε και για το τέταρτο;».
Όποιος για κακή του τύχη δεν ακολουθήσει την χρονολογική πορεία που η άρρωστη συνείδησή της έχει θέσει ως σταθμούς επιτυχίας πρέπει να ακούσει τα εξ αμάξης, να απαντήσει σε ερωτήσεις γελοίες, χυδαίες, να ζήσει το ψυχολογικό μαρτύριο μέχρι το τέκνο να αδιαφορήσει είτε να εκραγεί για να ψιθυρίσουν οι λατρευτοί συγγενείς αμέσως μετά:
«Στα έλεγα, αυτό το παιδί διάβαζε πολύ. Στο είπα πως δεν χρειάζονται τα πολλά γράμματα στα κορίτσια.»
Η αγία ελληνική οικογένεια αυτή η τρομερή οικογένεια που εξέθρεψε μπούληδες, τραμπούκους, μισογύνηδες και που φρόντισε να καταστήσει σαφές στο αγόρι της να πως πρέπει να προσέξει για να μην τον τυλίξει καμία εξώλης και προώλης με κανένα παιδί. Η ίδια οικογένεια που φρόντισε να το επαναλάβει όσο πιο συχνά γίνεται πως ο γιος πρέπει να ζήσει τη ζωή του και να κυκλοφορήσει ενώ το κορίτσι καλό είναι να οδηγηθεί στον ιερό βωμό του γάμου όσο πιο αμόλυντο γίνεται.
Η ίδια οικογένεια που εκπαίδευσε την κόρη να μην πάρει τον ξεβράκωτο γιατί «Τι θα φάνε; Η αγάπη τελειώνει και δεν τρώγεται..»
Η αγία ελληνική οικογένεια που οδήγησε το γιο της στα πρόθυρα χωρισμού γιατί η νύφη δεν μπορεί ποτέ να είναι αρκετά καλή σαν την μανούλα. Οι ίδιοι γιοι που είναι 30 χρονών και δεν ξέρουν να βάλουν ένα πλυντήριο γιατί πάντα θα υπάρχει κάποια που θα είναι υποχρεωμένη να τρέχει για αυτούς πριν από αυτούς. Γιατί το πιο σημαντικό προσόν της γυναίκας θα είναι να οσμίζεται τις ανάγκες του γιόκα της πριν καν ακόμα αυτές του δημιουργηθούν.
Η αγία ελληνική οικογένεια που φίλησε κατουρημένες ποδιές για να υπηρετήσει το παιδί στο δίπλα στρατόπεδο, φίλησε ακόμα μερικές κατουρημένες για να μπει σε μία δουλίτσα αλλά κατά τα άλλα αναρωτιέται πού είναι το κράτος δικαίου και ποιος κατέστρεψε την ιεραρχία.
Η αγία ελληνική οικογένεια που στη συνειδητοποίηση ότι το παιδί θέλει να φύγει από το σπίτι διεξάγει τον τέλειο πόλεμο των 6 ημερών: «Τι σε ενοχλήσαμε εμείς, και ποιος σε πείραξε και πού θα πας και πώς θα ζήσεις;» Η ίδια οικογένεια που χτίζει ορόφους από πάνω από κάτω, από δεξιά και αριστερά αρκεί να αναπνέουν όλοι το οξυγόνο του ίδιου κτιρίου. Η ίδια οικογένεια που θα έχτιζε σπίτι μέσα στο σπίτι αν γινόταν για να κοιμούνται όλοι μαζί μέχρι τέλους, σε σχήματα άρρωστα, στα οποία ο κάθε όροφος επιβιώνει με μερικές χούφτες Ζanax.
Η αγία ελληνική οικογένεια που τα παιδιά της ξέρουν καλύτερα από τον καθένα το παιχνίδι της εκμετάλλευσης. Αφού τα παιδιά της εκπαιδεύτηκαν πως η μαμά δεν χρειάζεται να ψωνίζει αρκεί να ψωνίζουν τα παιδιά, η τέλεια μαμά μαγειρεύει, καθαρίζει, λειτουργεί ως υπηρέτης πάντων αναβαθμίζεται και σε γιαγιά σε μερικές δεκαετίες μετά, και το σχήμα συνεχίζεται… Υπηρέτρια, νταντά, καθαρίστρια του δικού της σπιτιού, του εξοχικού αλλά και του σπιτιού του γιου και της κόρης μέχρι θανάτου και φυσικά υπηρέτρια και στα εγγόνια.
Αγόγγυστα και αυτονόητα.
Ακόμα και αν δεν ισχύουν όλα αυτά στο δικό σου σπιτικό σίγουρα κάτι από όλα αυτά μπορεί και να το έχεις βιώσει. Καλείσαι να μην το αναπαράγεις στη δική σου οικογένεια και καλείσαι και να συγχωρέσεις τον εαυτό σου και τους δικούς σου για όλα όσα κάνουν και δεν ξέρουν ή δεν μπορούν να κάνουν αλλιώς.
Η αγία ελληνική οικογένεια που όλοι μας αναγνωρίζουμε πως έχει και τα σπουδαία χαρακτηριστικά της. Νοιάζεται, είναι εκεί, χαρτζιλικώνει, σπουδάζει τα παιδιά της και πολλά άλλα υπέροχα αλλά πρέπει να καταλάβει πότε να σωπαίνει, πότε να αφήνει τα παιδιά της να αναπνεύσουν, να κολυμπήσουν στα λάθη τους, στις επιλογές και στα θέλω τους.
Και όταν το παιδί βιώσει τις συνέπειες του λάθους ή της αποτυχίας του πρέπει να είναι εκεί όχι για να πει «Στα έλεγα εγώ, πρέπει να ακούς τους γονείς σου» αλλά για να ανοίξει την αγκαλιά της, τη μεγάλη αγκαλιά της.
Γιατί αν το παιδί στη δύσκολη στιγμή δεν μπορεί να στραφεί στο σπίτι του, στον πυρήνα και στην οικογένειά του, τότε νομοτελειακά θα ακολουθήσει κοινωνική έκρηξη, ανάλογη με αυτή που βιώνουμε τώρα.
Και πέφτουν λέει όλοι από τα σύννεφα. Αλλά δυστυχώς δεν έχουμε την πολυτέλεια γι’ άλλα σύννεφα. Ούτε για να στρογγυλοκαθήσουμε σε αυτά αλλά ούτε και να πέφτουμε από αυτά.
Και ναι, όλοι αυτοί οι υπέροχοι γονείς θα πρέπει να βρουν ενδιαφέροντα στη δική τους ζωή.
Γιατί ο καθένας μας μπορεί να ζήσει μόνο τη δίκη του ζωή και όχι κάποιου άλλου, ακόμα και αν αυτός ο άλλος είναι το παιδί σου.
Με αγάπη
Ε
