Γνώρισα την ΟιΟμΚω (Οικουμενική Ομοσπονδία Κωνσταντινουπολιτών) όταν είχαμε αρχίσει να διαμορφώνουμε τις Μη Χαμένες Πατρίδες, το ντοκιμαντέρ για το ανθελληνικό προγκρόμ στην Πόλη το 1955.
Συνάντησα τον πρόεδρο της τον Νίκο Ουζούνογλου σε ένα καφέ στο βιβλιοπωλείο στον Ευριπίδη στη Στοά στο Χαλάνδρι. Μιλούσαμε μερικές ώρες για όλα. Για την ΟιΟμΚω για τα δεκάδες άλυτα θέματα που έχει η κοινότητα των Ελλήνων της Κωνσταντινούπολης που εξανγκάστηκαν να αφήσουν τον προγονικό τόπο τους και να αναζητήσουν μία καινούρια ζωή στην Ελλάδα.
Θέματα απορίας, επιβίωσης, γραφειοκρατικά άλλοι χωρίς ΑΜΚΑ άλλοι χωρίς ΑΦΜ, άλλοι χωρίς χαρτιά, θέματα δημογραφικά, θέματα διεκδίκησης περιουσιών. Μία δεξαμενή χρόνιων θεμάτων. Όσο μου μιλούσε η φωνή του ήταν σταθερή.Μου μιλούσε και για το Κοσμέτειον, το ίδρυμα που προσφέρει στέγη και φροντίδα στους Κωνσταντινουπολίτες που το έχουν ανάγκη.
Έχει το πάθος του ανθρώπου που καίγεται από μία φωτιά.
Έχει το πάθος του ανθρώπου που ξέρει ότι πρέπει να παλέψει με τέρατα, χωρίς καμία κρατική στήριξη όλα αυτά τα χρόνια.
Στη δεύτερη συνάντηση μου μίλησε για το πρόγραμμα ΕΛΠΙΣ που αφορά την υποστήριξη των νέων που ανήκουν στην Εκπατρισμένη Κοινότητα των Ελλήνων της Πόλης ή ακόμα και των νέων που τους ενδιαφέρει έμπρακτα ο Οικουμενικός Ελληνικός Πολιτισμός την Κωνσταντινούπολης.
Μιλώντας για το ΕΛΠΙΣ μου μιλούσε για τις συντονισμένες προσπάθειες βοήθειας προς τους νέους που θέλουν να εγκατασταθούν στην Πόλη από την εύρεση εργασίας μέχρι και την ένταξή τους στην τοπική ομογενειακή κοινότητα.
Εδώ μπορείτε να δείτε όλες τις δράσεις της ΟιΟμΚω και όλους τους τρόπους για να βοηθήσετε:
Το τηλέφωνο του σε κάθε μας συνάντηση χτυπάει ασταμάτητα. Συντονίζει, γράφει, διοργανώνει, εμπνέει ενώ όταν του μιλάς στο τηλέφωνο πάντα ένα άλλο τηλέφωνο, το σταθερό, θα ακουστεί στο βάθος, πάντα κάποιος τον χρειάζεται, πάντα κάποιο θέμα επείγει.
Ήταν εκεί δίπλα μας μέχρι την ολοκλήρωση του ντοκιμαντέρ. Ήταν ο πρώτος που το είδε ολοκληρωμένο, που έκανε τον ιστορικό έλεγχο, ο πρώτος που μας είπε. «Δεν έχει ξαναγίνει αυτό. Ευτυχία με κάνεις περήφανο. Πρέπει να κάνουμε όμως κάτι και για το Βαλουκλή…» Πάντα σκέφτεται το επόμενα βήμα..
Οργανώσαμε παρέα την πρεμιέρα των Πατρίδων τον Σεπτέμβριο. Ίσως ο χαρακτήρας του, ίσως η τεράστια πανεπιστημιακή ακαδημαϊκή του καριέρα, (είναι Ομότιμος Καθηγητής του Μετσοβίου Πανεπιστημίου), τον έχει οπλίσει με μία πρωτοφανή οργανωτική ικανότητα. Απαντάει άμεσα σε τηλέφωνα, μηνύματα, emails, θυμάται τα πάντα, λατρεύει να λύνει όλα τα θέματα άμεσα και συντονίζει με μαεστρία τα πάντα.
Εμπνέει και οδηγεί. Στην πρεμιέρα γνώρισα τα νιάτα της ΟιομΚω και συγκινήθηκα. Τους νέους που οι γονείς τους κατάγονται από την Πόλη και που έχουν πάρει την σκυτάλη και προχωρούν.
Λίγες μέρες πριν μιλούσαμε για τα δέματα αγάπης προς τους Ρωμιούς που κατοικούν στην Αθήνα ενώ ζητούσε εθελοντές και εθελοντές οδηγούς.
Ένα σύνολο ανθρώπων, ένας μεγάλος κύκλος αγάπης είναι δίπλα του. Οι υπέροχοι εθελοντές της ΟιΟμΚω.
Του έστειλα ένα μήνυμα, «Νίκο είμαι πάντα στη διάθεσή σου και μπορώ να παραδώσω όσα δέματα θέλεις.» Και γυρίσαμε όλη την Αττική. Από την Δραπετσώνα, τον Κολωνό, τον Άγιο Ελευθέριο και σε κάθε γειτονιά.
Η συγκίνηση του να γνωρίσουμε από κοντά όλους αυτούς τους ανθρώπους, όλους αυτούς τους Πολίτες, ήταν τεράστια. Η τεράστια σημασία του να μας χρίσεις μέλος αυτής της σπάνιας οικογένειας.
Σ’ ευχαριστώ που με έχεις κάνει μέλος της. Θα είμαι για πάντα στρατιώτης σου σε ότι χρειαστείς, με όποια μέσα, με όποιες πεπερασμένες μικρές δυνατότητες διαθέτω.
Υ.Γ. Ο Νίκος ήταν ένα από τα μεγάλα δώρα των Μη Χαμένων Πατρίδων για μένα αλλά και για όλη την ομάδα. Μαζί με τον Γιάννη Δεμιρτζόγλου, τον Αιμίλιο Έδεν, τον Σταύρο Καλούμενο, την Ελένη Νιότη, τον Γιάννη Ντοκμετζίογλου, τον Παναγιώτη Παντελίδη, την Μαρίνα Παπακωνσταντίνου, τον Αντώνη Παριζιάνο, τον Θωμά Πούλα, τον Κωνσταντίνο Πορτοκαλίδη, τον Βασίλη Σιδηρόπουλο, τον Ιωάννης Στουπάκης και τονTσενγκίζ Ακτάρ. Μαζί με όλους αυτούς τους υπέροχους Κωνσταντινουπολίτες.
Νίκο σε ευχαριστώ από καρδιάς για όλα.
Με αγάπη
Ε
