Έγιναν πολλά. Και έγιναν μέσα σε λίγες εβδομάδες.
Εκεί στη χειμερία νάρκη του Φεβρουαρίου που ίσα-ίσα έσκαγε το φως και ίσα που αναπνέαμε μπήκε τυφώνας μέσα στο σπίτι και τα σήκωσε όλα.
Και ήθελα να γράψω αλλά οι λέξεις σκόνταφταν στις σκέψεις.
-Fake news
-Ανθρωπισμός
-Η καθημερινότητα στα χρόνια του εγκλεισμού.
Fake news
Μίλησαν όλοι, Η εποχή των κοινωνικών δικτύων, των blogs και των sites δίνει βήμα σχεδόν σε όποιον έχει όνομα. ..
Μα είναι κακό αυτό; Όχι δεν είναι.
Δεν είναι αλλά μπορεί να είναι επιζήμιο.
Γιατί όταν πρωτοκλάσατο κανάλι μεταδίδει ότι εκκενώθηκαν οι Καστανιές, όταν διαβάζεις ότι πέθαναν 44 άτομα από νοθευμένο αλκοόλ στο Ιράν γιατί τους είπαν ότι το οινόπνευμα θεραπεύει, τότε καθίσταται σαφές πως κάθε λέξη μας μετράει.
Όταν οι New York Times εκτίθενται ανεπανόρθωτα διεθνώς ομιλώντας για κρυφές φυλακές, όταν ένα τέτοιο μέσο δεν διασταυρώνει και προχωρά βασιζόμενο σε με μία πηγή, τότε καταλαβαίνουμε ότι τα πράγματα είναι σοβαρά. Έχει μεγάλο ενδιαφέρον να διαβάσετε εδώ την απάντηση του κ. Δοξιάδη στους NYT.
Και καταλήγεις στο ότι οι μιντιακοί ογκόλιθοι καταρρέουν. Και από εκεί που λέγαμε πχ. το διάβασα στους Times τώρα λέμε το διάβασα από τον τάδε. Γιατί ίσως είμαστε μπροστά σε μια τεράστια μιντιακή μετατόπιση όπου το όνομα του συντάκτη αποκτά μεγαλύτερη βαρύτητα από το μέσο που τον φιλοξενεί.
Η διόρθωση ενός fake news δεν φτάνει στο 100% των ανθρώπων που έλαβαν την ψευδή πληροφορία. Αν δηλαδή 100 άτομα διάβασαν μια ψευδή είδηση μόνο ένα ισχνό ποσοστό θα διαβάσει τη διόρθωση. Αυτό πρέπει όλοι να το κατανοήσουμε.
Επιστήμονες δοκιμάζονται, οικογένειες ταλανίζονται, κυβερνήσεις χάνουν χρόνο και ενέργεια για διάψευση των fake news, άνθρωποι ακολουθούν ιατρικές συμβουλές που μπορεί να τους οδηγήσουν μέχρι και το θάνατο, και όλα αυτά γιατί ο καθένας μπορεί να πει μια αρλούμπα με ανυπολόγιστες συνέπειες.
Γιατί οι δημοσιογράφοι λειτουργώντας σε συνθήκες πανικού, μετρώντας λέξεις στο word για να γεμίσουν σελίδες, για να καλύψουν τηλεοπτικό χρόνο, για να παραδώσουν 30 άρθρα την ημέρα στα sites, δεν διασταυρώνουν, μόνο παραδίδουν και υποκύπτουν στο πιο άναρχο copy paste.
Ανθρωπισμός
Αν υπήρχε μετρητής ανακρίβειας, ψεμάτων. αμορφωσιάς και ηλιθιότητας αυτό το τελευταίο διάστημα θα είχε σπάσει όλα τα κοντέρ.
Δημοσιογράφοι χωρίς καμία αίσθηση του timing, που πουλάνε ηθική με το κιλό στη λαϊκή αγορά των κοινωνικών δικτύων, που μας έκαναν μαθήματα ανθρωπογεωγραφίας αναφορικά με το ποιος φυλάει τα σύνορα, ποιες οι ικανότητες τους, και ποιον τάχα εξυπηρετούν.
Που μιλάνε με ύφος και με τσιτάτα πίνοντας τσάι βατόμουρο στην Αγορά της Φιλοθέης.
Και ξέρετε ποια είναι η καλύτερη δικαίωση; Πως δεν χρειάστηκε να κάνει κανείς τίποτα, γιατί υπάρχει μία συγκλονιστική αλλαγή.
Η ελληνική κοινωνία ενηλικιώνεται.
Όλοι έχουμε ένα οικογενειακό πολιτικό παρελθόν που μπορεί να μας έχει διαμορφώσει να μας έχει επηρεάσει αλλά είναι πλέον φανερό πως όλα τα εμφυλιοπολεμικά, όλα όσα μας πλήγωσαν, μας σκότωσαν, μας διέλυσαν δεν έχουν καμία εφαρμογή στο 2020.
Ποιος θα το πίστευε ότι ο κ. Μπόρις Τζόνσον θα ακολουθούσε τακτικές που ούτε το πλέον συντηρητικό κόμμα δεν θα τολμούσε;
Οι έννοιες δεξιά, αριστερά, κέντρο με όλους τους συνειρμούς, τα στερεότυπα και τα επακόλουθά τους, έχουν ανακατευτεί, πληγωθεί και πληγεί περισσότερο από ποτέ.
Οι ιδεολογίες με την έννοια των αμετακίνητων ιδεοληψιών κατέρρευσαν και μαζί τους και όσοι διερρήγνυαν τα ιμάτιά τους.
Το μόνο που μετράει πλέον είναι η αποτελεσματικότητα. Τίποτα άλλο.
——————————————————————————————
Και εδώ πρέπει να σημειώσουμε κάτι για μία τεράστια επιτυχία της ελληνικής πολιτείας.
Για πρώτη φορά σε μία πρωτοφανή παγκόσμια κρίση, χιλιάδες Έλληνες του εξωτερικού αισθάνονται ασφαλέστεροι στην πατρίδα παρά αν παραμείνουν στις χώρες που διαμένουν.
Μία αδιανόητη επιτυχία σε συμβολικό και όχι μόνο επίπεδο για την Ελλάδα, που δεν μπορούμε εύκολα να την αποτιμήσουμε σήμερα.
Επίσης η ιστορικής σημασίας επιτυχία, το γεγονός πως πλέον συμμετέχουμε ισότιμα στους ευρωπαϊκούς μηχανισμούς στήριξης. Αυτό επίσης είναι κάτι που ο λαός δεν μπορεί να το κατανοήσει σε απόλυτους όρους τώρα αλλά θα το καταλάβει εν καιρώ.
Όπως και το σύνθημα που γέμισε τις καρδιές μας, “ Ο Έβρος δεν πέφτει”, γιατί σημαίνει ότι δεν πέφτει το Καστελλόριζο, δεν πέφτει η Μυτιλήνη, δεν πέφτει η Στρογγύλη, δεν πέφτει η Χίος.
Όλα αυτά είναι ικανά να μας πείσουν πως η Ελλάδα και θέλει και μπορεί.
Η καθημερινότητα στα χρόνια του #μένουμε_σπίτι
Η κρίση απογυμνώνει, αποκτηνώνει και ίσως εξανθρωπίζει.
Μείναμε χωρίς κομμωτήρια, κέντρα αισθητικής, χωρίς καφενεία και μπαρ, χωρίς περισπασμούς, μικρές συνήθειες που γέμιζαν με βοή το μυαλό μας για να μην σκεφτόμαστε όλα όσα μας τρώνε την ψυχή σαν σαράκι. Όλα όσα δεν λειτουργούν αλλά εμείς συνεχίζουμε να τα ταΐζουμε.
Εμφανίστηκαν κάτω από τα σκουπισμένα χαλιά μας, φόβοι, λάθη, οι σχέσεις μας απογυμνωμένες και κυρίως η έλλειψη πειθαρχίας και αντοχών.
Κρεμόμαστε από μία κλωστή. Η εξέλιξη των επόμενων κρίσιμων εβδομάδων εξαρτάται από εμάς. Αξίζει να πούμε ένα τεράστιο μπράβο στη συντριπτική πλειοψηφία των Ελλήνων που μένουν σπίτι.
Όλοι όσοι δεν συμμορφώνονται είναι ένα ποσοστό που δεν είναι μεν πλειοψηφικό αλλά ποσοστό ικανό να καθορίσει τις εξελίξεις.
Δεν πρέπει στιγμή να ξεχνάμε πως η Ιταλία στις 27/2 είχε 17 νεκρούς.
Είμαστε τόσο μακριά και τόσο κοντά από τον απόλυτο εφιάλτη. (Και αναλογίζομαι τώρα πόσο σοφό ήταν να ακυρωθούν όλα τα καρναβάλια εκείνο ακριβώς το Σαββατοκύριακο).
Δεν υπάρχουν πολλά να πούμε τα είπε όλα ο φιλόσοφος κ. Στέλιος Ράμφος σε αυτό το άρθρο
Βεβαίως, είναι μια μεγάλη ευκαιρία να αρχίσουμε να γυρνάμε τον χρόνο προς τα μέσα μας. Διότι η εξωστρέφεια έχει και αρνητικά. Δηλαδή, κυνηγάμε το έξω και ξεχνάμε το μέσα. Κυνηγάμε το αποτέλεσμα και ξεχνάμε τα όρια. Ε, νομίζω είναι ώρα να τα ξανασκεφτούμε. Θεωρώ ότι μέσα σε αυτή τη γενική δυστυχία υπάρχουν εξαιρετικές ευκαιρίες.
Και έτσι για αλλαγή ας μην ψάχνουμε σε καθετί, το άρρωστο που έχει η δική μας ψυχή.
Βλέποντας την Ιταλία να χορεύει από τα μπαλκόνια, τους ενοίκους να κάνουν γυμναστική στα λίγα τετραγωνικά που τους αναλογούν χωρίς σκεπή στο κεφάλι τους, τα χειροκροτήματα σε γιατρούς και νοσηλευτές που σκέπασαν τις νύχτες στην Ισπανία, στην Ιταλία και στην Ελλάδα, δεν γίνεται να μην συγκινηθείς.
Έχεις κάθε δικαίωμα να μην συμμετέχεις. Αλλά δεν έχεις δικαίωμα σε αυτή τη στιγμή της τεράστιας εθνικής και διεθνούς προσπάθειας, να βγάζεις τα απόβλητα της ψυχής σου που νοσεί. Γιατί νοσεί.
Όλες αυτές τις συλλογικότητες, δεν μπορείς να τις καταλάβεις και δεν φταις εσύ.
Απλά δεν έμαθες για την ομάδα που ακούει στο όνομα «μαζί».
Όλες αυτές οι εκδηλώσεις που τελούν υπό την ομπρέλα του “Δεν είναι κανείς μόνος του” δεν έχουν τίποτα πονηρό, ύποπτο ή κακεντρεχές και δεν εμπεριέχουν καμία συνωμοσία ή σκευωρία για σένα που αναρωτιέσαι γιατί δεν χειροκροτούν και για τα περίπτερα που είναι ανοιχτά.
Το χειροκροτήματα στις 9 το βράδυ, τα τραγούδια και οι χοροί στα μπαλκόνια, το κοριτσάκι που έσβησε τα κεράκια των γενεθλίων του στο μπαλκόνι, με καλεσμένους τους γείτονες από τα άλλα μπαλκόνια, όλα αυτά δεν μπορούν να έχουν μια στενή, πεπερασμένη, μονοδιάστατη ανάγνωση.
Είναι όπως η προσευχή. Δεν προσεύχεσαι μόνο για τους γιατρούς και τους νοσοκόμους, αλλά και για τα παλικάρια στον Έβρο, για τα κορίτσια του super market, για τους υπαλλήλους στις τηλεπικοινωνίες που κρατάνε τους διαύλους της επικοινωνίας ανοιχτούς, για τους νταλικιέρηδες που μας κρατάνε με τρόφιμα ακόμα ζωντανούς. Τα χειροκροτήματα και οι προσευχές μας είναι ισάξια για όλους, για όλη αυτή την αλυσίδα που ακόμα και ένας κρίκος της να κοπεί θα πάψουμε να υπάρχουμε.
Θα μείνουμε όλοι σπίτι. Για όσο χρειαστεί.
Γιατί δεν περισσεύει κανείς. Γιατί κανείς δεν είναι αρκετά μεγάλος για να πεθάνει από τον κορωνοϊό (παραθέτουμε εδώ την ορθογραφία σύμφωνα με τον κ. Μπαμπινιώτη).
Θα μείνουμε σπίτι. Το σπίτι που ο καθένας το έχει φτιάξει με μεράκι, με βάση το προσωπικό του γούστο.
Θα το καθαρίσουμε. Θα το επανεκτιμήσουμε. Θα προσέξουμε τις τροφές μας, τις μουσικές μας, την υπερέκθεση μας στις ειδήσεις. Θα μας νταντέψουμε, θα μας μαλώσουμε, θα κάνουμε επανεκκίνηση.
Θα μείνουμε σπίτι για όσο μας το ζητάει ο κ. Τσιόδρας, στο ημερήσιο διάγγελμά του στις 6. Στο διάγγελμα που έγινε η καινούρια μας αγαπημένη συνήθεια, που σε ηρεμεί, σε προσγειώνει, σε γεμίζει περηφάνια και βεβαιότητα πως η χώρα θα τα καταφέρει.
Σε επόμενο άρθρο θα μοιραστώ ταινίες, βιβλία και μουσικές που μου φέρνουν το δικό μου οξυγόνο.
Στο εν τω μεταξύ μην ξεχνάτε. Είμαστε χώρια αλλά όχι αποξενωμένοι.
Μένουμε σπίτι. Όλοι.
Όχι για εμάς. Για τον άγνωστο «άλλο» που τον αγαπάς σαν οικογένειά σου, και που ευθύνεσαι εσύ για την υγεία του.
Και όλα θα φτιάξουν και ο καιρός θα περάσει. Και θα μαζευτούμε δίπλα σε μία θάλασσα οι φίλοι όλοι. Και θα πάρουμε ο ένας τον άλλο αγκαλιά.
Και θα φάμε από το ίδιο κουτάλι και θα πιούμε από το ίδιο ποτήρι και θα μεθύσουμε από το χρυσό ήλιο.
Μέχρι τότε θα μείνουμε μέσα, γιατί όταν θα μπορούμε πλέον να βγούμε, θέλουμε να είμαστε όλοι, χωρίς απουσίες.
Με άπειρη αγάπη,
Ε
