Παγκόσμια Μέρα Ραδιοφώνου -Βήμα fm

Μεγάλωσα σε ένα σπίτι που το ραδιόφωνο, η μουσική, οι ειδήσεις εξέπεμπαν από όλους τους πομπούς.

Για ένα κορίτσι που ταξίδευε από ημερών εκατοντάδες χιλιάδες χιλιόμετρα το ραδιόφωνο ήταν αναμφισβήτητα το 5ο μέλος της οικογένειάς μας.

Και σήμερα είναι η Παγκόσμια Ημέρα Ραδιοφώνου.

Οι παλιοί θα θυμούνται τόσο τα βραχέα όσο και τα μεσαία, όπως και το Πρώτο, το Δεύτερο και το Τρίτο πρόγραμμα της Κρατικής ραδιοφωνίας.

Πέρασα εννιά χρόνια σε διάφορα ραδιόφωνα.

Η μεγάλη αγάπη όμως ήταν ο Βήμα. Ο Βήμα 99,5.

Ο μεγάλος έρωτας.

Ο Βήμα ήταν ένα βήμα παραπάνω.

Ήταν ένα πολυκομματικό, πολυφωνικό ραδιόφωνο. Εδώ έβλεπες πιτσιρικάδες μέχρι και τις πολύ παλιές καραβάνες.

Είχαμε τα πάντα, αριστερούς, κεντρώους, δεξιούς, φωνακλάδες, φανατικούς, ήπιους.

Πάνω στα γραφεία είχες δεκάδες εφημερίδες, σημειωματάρια, κινητά. Αυτό ήταν το δεύτερο σπίτι μας. Και όπως κάθε σπίτι τα είχε όλα. Τα πάνω και τα κάτω του. Τις γκρίνιες. Αλλά και τις μεγάλες στιγμές.

Εδώ τους έβλεπες όλους. Από τον Πάγκαλο μέχρι την Αλεξίου. Άνοιγες την πόρτα και δεν ήξερες ποιον θα δεις μπροστά σου.

Τα ζήσαμε όλα εκεί. Αρρώστιες, θανάτους, χωρισμούς, απώλειες, κλοπές σπιτιών, κλοπές αυτοκινήτων. Και η λίστα δεν τελειώνει.

Δεν θα ξεχάσω όταν είδα για πρώτη φορά τον Θοδωρή Ζαχαρόπουλο.

-Είσαι εσύ ο Θοδωρής; Ο Θοδωρής από τον Ατλαντίς;

-Σε άκουγα σε όλο το λύκειο, έχω τόσες κασέτες, τόσες αφιερώσεις. Δεν πίστευα στα μάτια μου. 

Υπήρχαν και οι φορές που έχανες τη γη κάτω από τα πόδια σου. Μία τέτοια ήταν όταν είδα τον Γιάννη Πετρίδη μπροστά μου,  ο οποίος μόλις είχε πάρει μεταγραφή στον Βήμα fm.

Χαμήλωσα το βλέμμα μου.

-Κε Πετρίδη, σας ακούγαμε χρόνια ολόκληρα.

-Έχω μεγαλώσει γενιές και γενιές, μου είπε τρυφερά.

-Ένα πράγμα σαν το ΝΟΥΝΟΥ, πετάχτηκε ο γνωστός Τρύφωνας …

Στο ραδιόφωνο σε συνδέει μια μαγική κλωστή με τον προηγούμενο από εσένα και με αυτόν που έπεται. Οι φωνές διαδέχονται η μία την άλλη, σε μία σκυτάλη μαγική. Και το πρόγραμμα του Βήμα το είχε αυτό. Μπορούσες να το ακούς όλη μέρα χωρίς κόπωση. Είχε ειδησεογραφικές εκπομπές, εκπομπές πολιτισμού, σατιρικές εκπομπές, μαγκαζίνο, συνεντεύξεις, όλα στο πιο επιτυχημένο μπλέντερ.

Αλλά ο δικός μου Βήμα, ήταν ο Βήμα fm της νύχτας.

Πάντα είχα εκπομπή νύχτα. Άλλες χρονιές 20-22.00 άλλες 21-23.00

Και τις νύχτες ήταν αλλιώτικος. Ήμασταν πέντε άνθρωποι όλοι και όλοι.

Μία απίστευτη παρέα. Κάναμε Χριστούγεννα, Πρωτοχρονιές μαζί, παραγγέλναμε πατάτες τηγανητές στα δύσκολα, καταβροχθίζαμε γλυκά Παύλου και στα εύκολα και στα δύσκολα.

H κα Γιώτα Παύλου, ήταν η επέκταση της ομάδας μας. Μας έδινε τα ωραιότερα γλυκά, μας αγκάλιαζε, μας περίμενε. Είχε παυσίπονα, έραβε κουμπιά, σου έδινε να φας, και όποιον δεν έβλεπες στο κτίριο της Μιχαλακοπούλου τον έβλεπες εκεί. Επί 5 χρόνια με περίμενε μέχρι τις 11 μέχρι τις 2 τα μεσάνυχτα, μέχρι ότι ώρα χρειαστεί ενώ έκλεινε το ζαχαροπλαστείο στις 10μ.μ. για να βεβαιωθεί ότι θα μπω στο αυτοκίνητο. Πώς γίνεται να το ξεχάσω αυτό;

Ήταν ο νυχτερινός Βήμα.

Αυτό άλλαξε μετά το 2011. Όταν ήρθαν σαν χιονοστιβάδα όλες οι μεγάλες εξελίξεις, Eurogroups, το PSI, πτώσεις κυβερνήσεων, μνημόνια, διαμαρτυρίες, αγανακτισμένοι, το κούρεμα της Κύπρου.

Οι πιο πολλές δραματικές εξελίξεις συνέβαιναν πλέον βράδυ.

Έτσι μετά το μαγκαζίνο της Κατερίνας, και ενώ μέχρι τότε παίρναμε τη σκυτάλη εμείς με τα ευχάριστα νέα της ημέρας, με τις ειδήσεις του πολιτισμού, αυτό άλλαξε αναφανδόν.

Τη σκυτάλη έπαιρναν αυτοί οι θρυλικοί ραδιομαραθώνιοι που δεν είχαν τέλος και αρχή.

Ποιος θα ξεχάσει εκείνο το βράδυ στο Καστρί, (πρέπει να ήταν 31 Οκτωβρίου) όπου ο Γιώργος Παπανδρέου ανήγγειλε την πρόθεση δημοψηφίσματος;

Ποιος δεν θυμάται το δημοψήφισμα του Αλέξη Τσίπρα;

Ο Βήμα είχε πρωτιές, είχε αποκλειστικότητες.

Θυμάμαι να είμαι με τον Μάκη (Προβατά) και να παίρνει τηλέφωνο ο Παπαχρήστος στο τηλεφωνικό κέντρο και να μας λέει η Ελεονώρα πως έχει αποκλειστικό.

– Παιδιά καλησπέρα. Όλα καλά; Το νέο είναι ένα: Η κυβέρνηση πέφτει.

Ήταν μετά τα μεσάνυχτα.

-Θα ακούσετε να λένε για Πετσάλνικο. Δεν ισχύει. Καλό βράδυ σε όλους!

Ένας ειδησεογραφικός σεισμός ακολούθησε αυτής της σύνδεσης με τον Παπαχρήστο.

Θυμάμαι λίγο αργότερα που ήταν οι εποχές του Παπαδήμου. Τότε οι κυβερνήσεις και οι υπουργοί άλλαζαν με τέτοια ταχύτητα που είχαμε ραβασάκι με τα ονόματα των υπουργών, για να μην μας ξεφύγει κάποιο λάθος.

Ο Βασίλης ποτέ δεν έπαιρνε τηλέφωνο αν δεν είχες κάνει μεγάλη πατάτα ή αν δεν είχε γίνει κάτι σοβαρό. Τον θυμάμαι να με καλεί εν ώρα εκπομπής.

Το ήξερες πως άκουγε όλες τις εκπομπές.

Και απαιτούσε άριστη χρήση των ελληνικών. Ήταν η εμμονή του.

-Εδώ μιλάμε ελληνικά, και όχι κάτι σαν Ελληνικά. Και χτύπαγε τα σύμφωνα για να είναι σίγουρος ότι κατάλαβες.

Ήθελε να είσαι παθιασμένος όπως αυτός. Είχε τρίτο μάτι και ίσως είκοσι αυτιά. Ήταν παντού και πάντα.

-Ευτυχία, πάμε για δεύτερο μνημόνιο. Είμαι πάνω (στην εφημερίδα). Κατεβαίνω. Διαλέξτε τραγούδι για πάσα.

Εγώ με το τηλέφωνο στο χέρι.

-Νίκο, κατεβαίνει ο Βασίλης, πάμε σε ραδιομαραθώνιο. Ροδάνθη, πάρτε Κακούση, Ξενάκη, Αδαμόπουλο.

Αυτός ήταν ο Βήμα.

Δεν θα ξεχάσω τον Χιώτη να μας λέει δύο ημέρες πριν τα capital controls, τι θα κάνουμε το Σαββατοκύριακο.

-Παιδιά, ότι και αν κάνετε να’ στε κοντά.

-Θα γίνει κάτι;

-Μόνο να είστε κοντά. Και μπάνιο στα ρηχά.

Αυτός ήταν ο Βήμα.

Έκτακτα δελτία, συνδέσεις, αποκλειστικότητες.

Αν ήθελες να μάθεις τι συμβαίνει άκουγες Βήμα.

Το ραδιόφωνο έχει άλλα αντανακλαστικά. Και ο Βήμα είχε τέτοιο οπλοστάσιο δημοσιογράφων από το Βήμα της Κυριακής, τα Νέα και το in.gr , που κανένας άλλος όμιλος δεν μπορούσε να του αντιπαρατεθεί στα ίσια.

Ενώ η τηλεόραση είχε το πλεονέκτημα της εικόνας και των μονταρισμένων θεμάτων, το ραδιόφωνο σε συνέδεε με την είδηση με ένα κουμπάκι που σε έβγαζε “ Στον αέρα”.

Ένας έπαιρνε τους δικούς μας δημοσιογράφους, ο δεύτερος διασταύρωνε με πολιτικές πηγές, ο τρίτος έστελνε μήνυμα και τσέκαρε τα ειδησεογραφικά πρακτορεία.

Ένας καλοκουρδισμένος μηχανισμός. Ομάδα που κερδίζει δεν την αλλάζεις.

Και είναι κάτι που είχε πει ο Μάκης (Προβατάς). Έκλεινες μεγάλες συνεντεύξεις, όχι γιατί ήσουν εσύ σημαντικός, αλλά ήταν τόσο τεράστιο brand o Βήμα fm που άνοιγαν όλες οι πόρτες.

Από την Ρεμπούτσικα, την Πρωοτοψάλτη, τη Δήμου, τον Μιχαλακόπουλο, όλοι ήταν στον Βήμα.

Ο Βήμα είχε ένα κύρος που το ένιωθες σαν βάρος πάνω σου. Το Συγκρότημα Λαμπράκη ήταν δομημένο με τέτοιο τρόπο που δεν μπορούσες να μην νιώθεις το εκτόπισμά του κάθε στιγμή.

Ήξερες πως σε αυτό το συγκρότημα έχουν περάσει οι καλύτεροι. Έχουν γράψει οι καλύτεροι.

Ήταν το Βυζάντιο όπως λέγαμε και στα εσωτερικά μας αστεία.

——————————————————————

Το άλλο παράδοξο είναι ότι όλοι οι παραγωγοί άκουγαν όλο το πρόγραμμα του σταθμού. Απαντούσαν από τις εκπομπές τους σε αυτά που είχαν ειπωθεί εν είδη αστεϊσμού για το όνομά τους σε άλλη εκπομπή. Το πρόγραμμα ισορροπούσε σε απόλυτη αρμονία μεταξύ ενός παρεΐστικου ραδιοφώνου και του πιο επαγγελματικού σταθμού.

Ακροατές έπαιρναν και άφηναν μηνύματα.  Σε περίμεναν στην Μιχαλακοπούλου. Ήθελαν να σου μιλήσουν. Ήμασταν η συντροφιά για όλη την Ελλάδα και όχι μόνο. Σε ιατρούς που είχαν εφημερία, σε μαθητές που διάβαζαν για Πανελλήνιες, σε φοιτητές που έδιναν εξεταστική, σε Έλληνες του εξωτερικού. Ένα τόσο ενδιαφέρον και διαφορετικό μείγμα κοινού.

Και το καταλάβαινες αυτό στα Παζάρια Βιβλίου.

Μας είχε φωνάξει ο Βασίλης (Χιώτης), ο διευθυντής, να μας πει ότι θα κάνουμε ένα παζάρι βιβλίου.

Σιωπή.

-Παιδιά, έχουμε μία τεράστια γκάμα βιβλίων από τις αμέτρητες εκδόσεις του Βήματος. Σκέφτηκα να κάνουμε ένα φιλανθρωπικό παζάρι για το Χαμόγελο του Παιδιού. 1 βιβλίο για 1 ευρώ. Θα σας δώσω την άλλη εβδομάδα περισσότερες λεπτομέρειες και το δελτίο τύπου. Σας θέλω όλους εκεί. Θα εκπέμπουμε από εκεί. 

-Από πού;

-Από το Golden Hall…

Κανείς δεν κατάλαβε τότε ούτε τι ακριβώς οραματιζόταν ούτε την φρενίτιδα που θα ακολουθούσε.

Νομίζω πως ούτε εκείνος φανταζόταν την εξέλιξη αυτού του θεσμού.

Παραγωγοί, τεχνικοί, δημοσιογράφοι, διοικητικοί όλοι εθελοντές, έστηναν τα βιβλία, έδιναν σακούλες, σε έναν ασύλληπτο για την εποχή μηχανισμό.

Μετά το Golden Hall ακολούθησαν όλο και μεγαλύτεροι χώροι ώστε να αντέξουν να χωρέσουν τους χιλιάδες των Αθηναίων που συνέρρεαν, σε ατελείωτες ουρές και που δημιουργούσαν χάος.

Τα παζάρια βιβλίου εξελίχθηκαν στο πολιτιστικό γεγονός της πόλης.

Σε ένα πανηγύρι μουσικής, καλλιτεχνών, ανθρώπων των γραμμάτων και των τεχνών, με όλο τον Βήμα να είναι εκεί.

Οι ακροατές έσπευδαν να μας βρουν και εμείς επιτέλους βάζαμε ένα πρόσωπο πίσω από το κάθε όνομα. Γιατί ο κάθε παραγωγός είχε τους φανατικούς του. Γιατί αυτή είναι μία ακόμη μαγεία του ραδιοφώνου. Δεν βλέπεις. Ακούς. Και μόνο όταν ακούς, αισθάνεσαι.

Και όταν αισθάνεσαι δεν μπορείς ποτέ να κάνεις λάθος.

Οι μεγαλύτεροι καλλιτέχνες τραγουδούσαν ζωντανά, εμείς εκπέμπαμε από εκεί και αποτελέσαμε το πρώτο ίσως πραγματικά υπαίθριο ραδιόφωνο της πόλης. Με τους τεχνικούς μας να κατορθώνουν το ακατόρθωτο. Τα δελτία έβγαιναν από την Μιχαλακοπούλου, οι εκπομπές από τον υπαίθριο χώρο του Μεγάρου Μουσικής ενώ εμείς δίναμε πάσα για τη ζωντανή κάλυψη της συναυλίας. Ναι και όμως! Ο Βήμα εξέπεμπε live όλες τις συναυλίες με τον πιο άρτιο ήχο.

Οι τεχνικοί, οι ηχολήπτες του Βήματος ήταν οι καλύτεροι.

Δεν ήταν απλά ηχολήπτες. Οι περισσότεροι ήταν μουσικοί, καλλιτέχνες, παραγωγοί και οι ίδιοι.

Είχαν έρωτα με τον ήχο. Διόρθωναν μικρόφωνα, συνδιαμόρφωναν το πρόγραμμα, δημιουργούσαν ατμόσφαιρα.

Ήξεραν τον ήχο, τον δούλευαν, ο Βήμα είχε τον πιο γεμάτο, καλοδουλεμένο, σμιλεμένο ήχο με τις πιο καλοκουρδισμένες στάθμες σε όλη την Αθήνα.

Ο ηχολήπτης σου ήταν ο εν δυνάμει ακροατής σου. Ήταν παρών. Ήξερες πως πάει η συνέντευξη, η εκπομπή σου, η όποια σύνδεση από τις αντιδράσεις τους.

Λέγαμε ασύλληπτα πράγματα στα διαλείμματα. Που δεν λέγονται. 

Δεν θα ξεχάσω ένα βράδυ την Κατερίνα (Κουτσελάκη) όταν κόλλησε το φωτοτυπικό μηχάνημα ένα λεπτό πριν βγει το δελτίο στον αέρα. (Σημειωτέον, οι ειδήσεις διαμορφώνονταν μέχρι το τελευταίο λεπτό).

Η εναλλακτική που είχε ο δημοσιογράφος αν κόλλαγε το φωτοτυπικό ήταν να εκφωνήσει τις ειδήσεις διαβάζοντας από τον υπολογιστή.

Εκείνο το βράδυ ο υπολογιστής δεν συνδεόταν με το πρόγραμμα των ειδήσεων. Είχαν κολλήσει όλα.

Ο Δημήτρης (Κοττάκης) της είπε μόνο:

-Κατερίνα το έχεις, θα σε καλύψω.

Η Κατερίνα Κουτσελάκη (από τις κορυφαίες στις ειδήσεις), είπε όλο το δελτίο απ΄ έξω.

Ναι, είπε όλο το δελτίο απ ‘έξω.

Ο Δημήτρης της έδινε λίγο μεγαλύτερες μουσικές πάσες.

Συνεννοούνταν με τα μάτια. Η καρδιά μου είχε σπάσει.

Αυτός ήταν ο Βήμα.

Το μονόλεπτο για τον Βήμα ήταν η ναυαρχίδα του. Δεν επιτρεπόντουσαν λάθη, ασυνταξίες, σαρδάμ.

Ο Βασίλης πάντα έλεγε, ένα ραδιόφωνο είναι τα μονόλεπτά του.

Θέλω να έχω τα καλύτερα δελτία ειδήσεων. Και τα είχε.

Για ένα κορίτσι 27 χρονών όλα αυτά ήταν μαγικά.

Θυμάμαι τον Γιώργο (Σκίντσα) να ακούει όλη μέρα μουσική και να με φωνάζει στο δεύτερο στούντιο.

-Ευτυχία θέλω να ακούσεις μια καινούρια, Adele την λένε. Δεν την παίζει ακόμα κανείς, αλλά νομίζω θα γράψει ιστορία.

Αυτός ήταν ο Βήμα.

———

Μετά ήρθαν οι δύσκολες εποχές.

Ο Βήμα που δημιουργήθηκε στα χρόνια της κρίσης, ήταν ένα μικρό ευέλικτο, οικονομικό σχήμα για το μέγεθος του προγράμματος που προσέφερε.

Ήταν οι εποχές που εμφανιζόντουσαν διάφοροι τσαρλατάνοι ανά διαστήματα, με προγράμματα διάσωσης. Αστείες ιδέες, ο Βήμα θα γίνει έτσι, ο Βήμα θα γίνει αλλιώς.

Ο Βήμα fm δεν μπορεί να γίνει ούτε έτσι ούτε αλλιώς. Γιατί είναι ο Βήμα.

Μας φώναξαν να μας μιλήσουν. Έναν προς έναν.

Και είχα ίσως την αθωότητα της ηλικίας, ήταν εκεί ο Νίκος (Μαυριδόπουλος) που έδινε πάσα στον Κοττάκη. Παιδιά εγώ μεγάλωσα σε ένα σπίτι όπου «Αρχηγού παρόντος πάσα αρχή παυσάτω». Και αγκαλιαστήκαμε.

Δραματικές μέρες.  Αλλά ο Βήμα ήταν επτάψυχος.

Όχι για πολύ. Σίγησε. 

ΥΓ. Πριν λίγο καιρό βρήκα το κουράγιο και πήγα στην Μιχαλακοπούλου και είδα το τέλος από κοντά. Με πλημμύρισαν τα δάκρυα, όχι από νοσταλγία αλλά από ευγνωμοσύνη.

Νίκο μου, Ελίνα μου, Δημητράκη μου, Αντρέα μου, Θοδωρή μου, Κατερίνα μου, Χριστίνα μου, Ασπού μου, Ροδανθη μου, Αριστέα μου, Σαλώμη, Χρήστο, Αντώνη, Γιώργο,  Άκη, Τάκη, Μάκη Τρύφωνα, Αιμίλιε, Γιώργο, Βασίλη, Σωτήρη, και σε όλα τα καλά παιδιά, σε όλη την παλιοσειρά.

Θα είμαστε πάντα στον αέρα.

Και για τους απ’ έξω που μας γαβγίζανε. Εσείς Βήμα δεν θα γίνετε ποτέ.

Είναι θέμα κλάσης, αγάπη μου.

Η Α’ εθνική ακόμα και αν δεν παίζει σε ένα ματς θα είναι πάντα Α’ Εθνική.    

-Είναι δεδομένο ότι συντασσόμαστε με τους αγαπημένους μας ηχολήπτες και εργαζόμενους που δεν έχουν λάβει τα δεδουλευμένα τους.

Με απέραντη αγάπη

Ε