H (καλή) σκέψη της εβδομάδας
Σε έναν κόσμο που το κακό πρωταγωνιστεί, φιγουράρει, κάνει εξώφυλλα, μονοπωλεί τα πρωτοσέλιδα, ποτίζει την ψυχή μας, μπολιάζει κάθε κύτταρο του σώματος μας
Δεν μπορούσα παρά να μην αναρωτιέμαι, μήπως τελικά είμαστε όλοι εθισμένοι;
Αναγνώστες, ακροατές, τηλεθεατές, δημοσιογράφοι, αρθρογράφοι και παραγωγοί φαντάζουν σαν να είναι έτοιμοι για το επόμενο μεγάλο κακό νέο. Για το επόμενο “Ποιος θα το φανταζόταν;”
Μήπως εθιζόμαστε, μήπως βυθιζόμαστε κάθε μέρα και περισσότερο σε έναν ωκεανό αρνητικών ειδήσεων;
Και ναι ζούμε σε μια κοινωνία που το καλό θεωρείται παρωχημένο, που καθημερινά εκχωρεί αρχές, αξίες, άγραφους προφορικούς νόμους, στοιχειώδεις κανόνες ευγενούς συμπεριφοράς.
Σε μια κοινωνία που ανέχεται βανδαλισμούς, συνεχής βεβήλωση σε καθετί που φέρει τον χαρακτηρισμό “δημόσιο” ή “καλαίσθητο”…
Σε μία κοινωνία που ανέχεται ολόκληρες πόλεις να είναι έρμαια μια ατελείωτης μουντζούρας από “Σούλα σε θέλω” μαζί με γαρνιτούρα από τσίχλες κολλημένες σε κάθε παγκάκι, καρέκλα και θρανίο.
Σε μια κοινωνία που είναι σαν να έχει βάλει στόχο να μην αφήσει ταμπέλα, στάση λεωφορείου και πινακίδα όρθια.
Σε μια κοινωνία που έχει αποδεχτεί και εθιστεί στην αστική ακαλαισθησία.
Σε αυτή την κοινωνία και οι άνθρωποι ασχημαίνουν. Από μέσα προς τα έξω.
Αργά και βασανιστικά. Όπως και οι χειμώνες της.
—————————————————————————————————————————-
Και ναι μπορεί να ισχύουν όλα τα παραπάνω αλλά το καλό φυτρώνει ακόμα και εκεί που δεν το σπέρνουν.
Είναι φυτό αειθαλές, μη ενδημικό, φυτρώνει παντού και θέλει μόνο λίγο πότισμα …
Και σε αυτό το μικρό σημειωματάριο που κουβαλάω παντού μαζί μου, συνειδητοποίησα πως έχω τόσες κωδικοποιημένες ιστορίες, ιστορίες καθημερινής αγάπης. Και όσο και αν δεν το αντιλαμβανόμαστε, είμαστε όλοι κομμάτι μιας σιωπηρής κοινής αλληλεγγύης, που δεν θα γίνει ποτέ πρωτοσέλιδο. Αλλά τι σημασία έχει;
Και κάπως έτσι, τώρα που γράφω αυτές τις σκέψεις κατά τη διάρκεια μιας πτήσης προς την Ελλάδα συνειδητοποιώ πως οι άνθρωποι συμμετέχουμε καθημερινά σε μικρότερα ή σε μεγαλύτερα θαύματα, και αξίζει κάθε εβδομάδα να μοιραζόμαστε αυτές τις ιστορίες που δικαιώνουν τον τίτλο μας ως “άνθρωποι”- άνω θρώσκω … Το μόνο ζωντανό που κοιτάζει ψηλά και μπορεί να κοιτάξει τον Θεό, υπονοώντας την πορεία του ανθρώπου προς τον Θεό.
Ιστορία 1η
Η πρώτη βροχή έθρεψε το νηστικό έδαφος. Και ήταν σαν να λύτρωση. Σαν δικαίωση.
Την πρώτη ψιχάλα διαδέχτηκε ένας ορυμαγδός μπουμπουνητών, αστραπών και μία θάλασσα μιας ανηλεούς βροχής. Η ορατότητα σταματούσε στο μισό μέτρο ενώ ο αέρας έπαιρνε στο διάβα του, ότι προσπαθούσε να τον σταματήσει.
Στο αεροδρόμιο. Χωρίς φυσούνες ή λεωφορεία να σε μεταφέρουν στο αεροσκάφος.
Όλοι οι επιβάτες κοιταζόμασταν αμήχανα.
Η απόσταση που μας χώριζε ήταν μερικές δεκάδες μέτρα, αλλά κάθε δευτερόλεπτο που περνούσε, η βροχή έπεφτε όλο και πιο θυμωμένα.
Οι υπάλληλοι εδάφους, εξηγούσαν ότι πρέπει να επιβιβαστούμε.
Προσπαθούσα να τακτοποιήσω το διαβατήριο, το κινητό και ότι είχα στα χέρια μου για να βγω στη μάχη της βροχής.
Στο οπτικό μου πεδίο διέκρινα ένα νεαρό παιδί, το πολύ 20 ετών, λεβέντης κανονικός.
Και ακριβώς δίπλα του μία μαμά, με μία τεράστια τσάντα χιαστή, συν μία χειραποσκευή και ένα κοιμισμένο βρέφος στην αγκαλιά … Ένα “μπουμπούκι” που λέμε και στα μέρη μου.
Στο αμέσως επόμενο δευτερόλεπτο ξεπρόβαλε ακόμα ένα -το πολύ- 2 χρόνο παιδί και στην αμέσως επόμενη σεκάνς και άλλα δύο παιδιά, που με το ένα χέρι ήταν πιασμένα και με το άλλο έσερναν τη δική τους χειραποσκευή. Το θέαμα ήταν βγαλμένο από ταινία.
Βγήκαμε στη βροχή. Η μαμά με τις χειραποσκευές και τα 4 παιδιά.
Ο νεαρός κάνει την πρώτη κίνηση. Πάντα το καλό ξεκινάει από κάποιον. Δεν το κάνουν ποτέ ταυτόχρονα πολλοί μαζί. Αλλά πάντα ένας ή λίγοι παρασέρνουν και τους υπόλοιπους.
Γιατί το καλό μεταδίδεται με ταχύτητες επιδημίας …
Μέσα σε ένα δευτερόλεπτο, ο νεαρός με απόλυτη ηρεμία και σιγουριά αρπάζει ένα παιδί στην αγκαλιά του, κάτι λέει στη μαμά και κάτι του απαντάει αυτή, σε άλλη όμως γλώσσα. Και έτσι απλά η μαμά του έδωσε το ένα παιδί, σε μια σιωπηρή συνωμοσία αγάπης. Τον εμπιστεύτηκε έτσι απλά, με το παιδί της.
Την ίδια ακριβώς στιγμή αυτός με κοιτάζει με νόημα.
Και σχεδόν ταυτόχρονα του έγνεψα και εγώ ένα καταφατικό “ναι”. Παίρνω το δεύτερο μωρό αγκαλιά και ένας κουστουμαρισμένος κύριος της αρπάζει τη χειραποσκευή και το μεγαλύτερο παιδί από το χέρι.
Αρχίζουμε να τρέχουμε στη βροχή. Τα παιδιά δεν μας ξέρουν αλλά μας αγκαλιάζουν σφιχτά. Ο νεαρός έχει τυλίξει με τη ζακέτα του τον κορμό και το κεφάλι του μωρού, σε μια από τις πιο τρυφερές κινηματογραφικές εικόνες.
Το “δικό μου μωρό” έχει κουρνιάσει πάνω μου, και με είχε σφίξει με τα χέρια του στην πιο σφιχτή αγκαλιά. Μύριζε μωρουδίλα και εγώ του μιλούσα στα αγγλικά.
Σίγουρα δεν με καταλάβαινε, αλλά την ίδια στιγμή με καταλάβαινε.
Έχουμε γίνει όλοι μούσκεμα, αλλά σώσαμε τα παιδιά, τα οποία δεν έχουν βραχεί σχεδόν καθόλου.
Η μαμά τακτοποιεί τα παιδιά στις θέσεις και μας ευχαριστεί στα ιταλικά. Ο κουστουμαρισμένος κύριος ανεβάζει τις χειραποσκευές της, πάνω από τα καθίσματα. Η μαμά, μας τείνει το χέρι της για μια ζεστή χειραψία και μας κοιτάει με συγκίνηση. Της λέμε πως θα έρθουμε και στην προσγείωση να την βοηθήσουμε ξανά και η ίδια με κάτι τραγουδιστά αγγλικά μας λέει “Νice people, good Greeks”!, και προσπαθεί να μας πει και άλλα, αλλά έχουμε μπλοκάρει το διάδρομο και οι αεροσυνοδοί μας ζητούν να προχωρήσουμε.
Δεν ανταλλάξαμε τηλέφωνα. Ούτε ονόματα προλάβαμε να μοιραστούμε.
Το πιο πιθανό είναι πως δεν θα ξαναβρεθούμε ποτέ.
Δεν ήταν τίποτα σπουδαίο. Ούτε σώθηκε η ανθρωπότητα.
Αλλά μία δύσκολη απλή στιγμή μας έφερε κοντά. Κινητοποίησε το ανθρώπινα αντανακλαστικά μας.
Σε έναν κόσμο που όλοι κρύβονται πίσω από κινητά και ακουστικά και ο καθένας βιώνει το ταξίδι πλέον μόνος του, για λίγα μόλις λεπτά γίναμε από ιδιώτες, πολίτες.
Και από απλοί τουρίστες, κοινωνία.
Ήταν μια τόσο δα στιγμή που άγνωστοι άνθρωποι, άνοιξαν την αγκαλιά τους σε άλλους ανθρώπους.
Και ήταν ωραία.
Και το καλό μπορεί να νομίζεις πως χρειάζεται ηχηρές, βαρύγδουπες πράξεις. Όχι. Το καλό ζητάει μικρές μετατοπίσεις. Σου ζητάει λίγο να ξεβολευτείς.
Ζητάει να αλλάξεις λίγο τη σύνθεση στην ψυχή σου για να βρει λίγο χώρο και να θρονιάσει.
Υ.Γ. Την επόμενη φορά που θα δεις μία μαμά μόνη της με παιδιά, δώσε το χέρι σου. Δώσε τη σειρά σου. Δώσε μία προτεραιότητα … Θα σου δώσει την ψυχή της.
Υ.Γ.2 Και εσύ που θα βιαστείς να αναρωτηθείς, γιατί ταξίδευε μια μαμά με 4 παιδιά μόνη της, εκεί που περιμέναμε τις αποσκευές μας εξήγησε …
Ο άντρας της έλειπε με τη δουλειά του και εκείνη είχε έρθει για να παρευρεθεί στην κηδεία ενός μέλους της οικογένειάς της. Δεν είχε πού να αφήσει τα παιδιά και ήρθε και με τα τέσσερα.
Και βουρκωμένη μας είπε:
“I didn’t think about how I will travel with 4 kids. I just booked the tickets. Somehow I knew that nice people would help me. I had to be here. I wouldn’t miss it. Σας ευχαριστώ! ”.
(Δεν σκέφτηκα το πώς θα ταξιδέψω με τέσσερα παιδιά. Απλά έκλεισα τα εισιτήρια. Και κατά κάποιον τρόπο ήξερα ότι ωραίοι άνθρωποι θα με βοηθήσουν. Έπρεπε να είμαι εδώ. Δεν θα το έχανα με τίποτα. Σας ευχαριστώ!)
Και την καμάρωσα, όχι για τα τέσσερα παιδιά μόνο, όχι μόνο για την γλυκύτητά της. Αλλά κυρίως για την δύναμη και την θέλησή της να είναι κάπου, όταν σχεδόν κανένας δεν θα το έκανε. Και ταυτόχρονα καμάρωσα και αυτό το παλληκάρι που μας παρέσυρε όλους…
Και μέλωσε η καρδιά μου.
Οι άνθρωποι όταν είμαστε ωραίοι, είμαστε πολύ ωραίοι …
Με αγάπη
Ε
Ανακάλυψε τον κόσμο του We Are What We Do!
