Πώς φαντάζεσαι τα γεράματά σου;
Στην Ελλάδα. Σε ένα νησί. Σ’ ένα σπίτι δίπλα στη θάλασσα. Στο Αιγαίο.
Να μην είμαι βάρος κανενός.
Το όνειρό μου είναι να γίνω από αυτές τις γιαγιάδες (σαν τις δικές μου) που τις θέλουν κοντά τους οι άνθρωποι.
Και να μην ενοχλώ κανένα.
Όποιος θα θέλει να με δει, φίλοι, οικογένεια, παιδιά, σκυλιά να έρχονται εκείνοι όποτε και αν το θέλουν.
Αυτή είναι η απόλυτη ελευθερία για μένα…
Τί σκέφτεσαι για τους άνδρες της ζωής σου στη δεκαετία των 30;
Τους λατρέυω τους άνδρες Δεν ανήκω στις γυναίκες που έχουν μένος με τους άνδρες. Ήμουν πολύ τυχερή. Αντιθέτως είμαι τις περισσότερες φορές με το μέρος τους.
Συναντήθηκα στη ζωή μου με υπέροχους άνδρες. Με αγάπησαν πιο πέρα από το πολύ, αγάπησα και εγώ. Πιο χορτάτη δεν γίνεται.
Ο ιδανικός άνδρας;
Ένας κουλτουριάρης αλήτης.
Αυτοί οι άντρες μου αρέσουν.
Θέλω να τον θαυμάζω για το μυαλό του. Για τις γνώσεις του. Για τα αναγνώσματά του. Να είναι διαβασμένος. Να είναι μπροστά.
Να μπορούμε να μιλήσουμε για τέχνη, για πολιτική, για ιστορία για φιλοσοφία, για μουσική, για θέατρο αλλά και για ΝΒΑ που λέει ο λόγος. Να με πηγαίνει μπροστά.
Να μου δείχνει τον κόσμο. Να μου δείχνει τον κόσμο του.
Να έχει ενδιαφέροντα. Να μην είναι μόνο μπάλα, αυτοκίνητα, καφές.
Να μην είναι basic line.
Nα έχει κολλητούς φίλους. Να έχει τον δικό του υπέροχο κόσμο. Πολύ σημαντικό…
Να είναι εργατικός. Να πατάει τη γη και αυτή να “βγάζει” νερό που λένε στο χωριό μου.
Να είναι φιλόδοξος, με αυτή την ωραία έννοια του ανθρώπου που θέλει κάτι να αφήσει σε αυτόν τον πλανήτη. Να έχει όνειρα. Να έχει όραμα.
Nα είναι ένας ωραίος αλήτης. Να ξενυχτάμε παρέα, να μην φοβάται, να ηγείται, να επιβιώνει παντού ακόμα και στο πιο μακρινό μέρος, να είναι κοσμοπολίτης. Να είναι street smart.
Να θέλει να ταξιδέψουμε όλο τον κόσμο μαζί.
Να βλέπει μπάλα αλλά να πηγαίνουμε και στην όπερα μαζί. Να τρώμε παρέα στα πιο όμορφα μέρη αλλά να μοιραζόμαστε και ένα βρώμικο στην Μαβίλη στις 4 το πρωί.
Να είναι παλλικάρι. Αρσενικό. Άντρας παλαιάς κοπής. Alpha Male.
Να ανοίγει δρόμους. Να σκοτώνει τους δαίμονες. Να κόβει τους γόρδιους δεσμούς.
Να θέλει να αγαπήσει με την καρδιά του αυτά που αγαπάω και εγώ. Γενναιόδωρος.
Να παίρνει μεγάλες αντρικές αγκαλιές.
Να με κοιτάει με “αυτόν” τον τρόπο.
Να λέει λίγα. Και όχι δημόσια. Μόνο σε μένα.
Μέσα σε αυτή την τρέλα που ζεις ποια είναι η σχέση σου με τη μητέρα σου; (Εγώ ξέρω, το θυμάμαι από τότε δηλαδή).
Αλλάζει η σχέση με τους γονείς στα 30;
Η μαμά μου είναι το σπίτι μας. Είναι το ταβάνι, το πάτωμα, τα κουφώματα, τα παράθυρα, η κουζίνα, το τζάκι. Είναι τα πάντα μας. Χωρίς αυτή δεν υπάρχει σπίτι.
Χωρίς αυτή δεν υπάρχει νόημα. Είναι έμπνευση.
Είναι το μικρό εκείνο κορίτσι που έφυγε από το χωριό της στα 12 για να πάει γυμνάσιο και μετά για να πάει στο πανεπιστήμιο.
Τα έχει όλα.
Είναι όλα.
Δυστυχώς στο δίκο της βαθμό και επίπεδο, δεν είναι κανένας μας. Εύχομαι κάποιο από τα εγγόνια της.
Έκανε μόνη της 38 μεταθέσεις και δούλευε. Χωρίς μαμάδες, πεθερές, καθαρίστριες, νταντάδες. Κανέναν. Τελείως μόνη.
Και είναι πάντα η χαρά της ζωής, που έχει πάντα το σπίτι ανοιχτό. Ξυπνάει εδώ και 50 χρόνια στις 6 το πρωί με την ίδια χαρά. Προσφέρει σε όλους. Στα παιδιά, στα ανήψια της, στα παιδιά των φίλων. Δεν το έχω ξαναδεί αυτό σε άνθρωπο.
Δεν έχω ξαναδεί πιο άξιο άνθρωπο. Είναι τα πάντα μου. Τόσο απλά. Ότι έχω πετύχει το οφείλω σε εκείνη.
Νομίζω ότι στα 30 έχεις συνειδητοποιήσει, πως δεν υπάρχει τίποτα πιο μεγάλο, τίποτα πιο σημαντικό από την οικογένεια.
Σε τι σπίτι μεγάλωσες τελικά; Σε ποια κοινωνική τάξη;
Δεν ήμουνα ποτέ μεγαλοαστή, αλλά δεν υπήρξα ποτέ μικροαστή.
Μεγάλωσα σε ένα σπίτι που δεν υπήρχε καμία σύμβαση. Υπήρχαν μόνο ιδέες, ιδανικά, οι άνθρωποι μας, η πατρίδα, πολύ δουλειά. Και πολύς κόσμος. Πάντα πολύς κόσμος.
Ήταν ένα τρελό σπίτι. Ένα σπίτι που δεν έμοιαζε με τα σπίτια των συνομηλίκων μου.
Εκεί που καθόμασταν μας φορτώνανε σε ένα αμάξι για να πάμε κάπου.
Νύχτα. Χαράματα.
Ο πατέρας μου δεν έκανε στάσεις.
Δεν μας φέρθηκαν ποτέ σαν παιδιά.
Μας είχαν ισότιμα μέλη της κάθε τρέλας που κανόνιζαν οι γονείς μου.
Όταν τελείωνε η χρονιά ξέραμε ότι θα ακούσουμε για την νέα πόλη που θα πάμε. Εγώ πήγαινα στην εγκυκλοπαίδεια να δω ποια ήταν αυτή η πόλη.
Στην Γ’ δημοτικού πχ. άλλαξα δύο σχολεία και δύο πόλεις σε ένα σχολικό έτος.
Δεν γαλουχήθηκα ποτέ με το όνειρο της συμβατικής ζωής.
Να βρω δηλαδή μία δουλίτσα, να πάρω ένα διαμερισματάκι, ένα αυτοκινητάκι και μετά να βρω έναν αντρούλη και να κάνουμε 2 παιδάκια. Και έτσι ευτυχισμένα να περάσουν γρήγορα τα χρόνια για να πάρουμε την συνταξούλα μας.
Δεν υπήρχαν αυτά στο σπίτι μας.
Μπορώ να πω ότι η ζωή που έχω ζήσει μέχρι τώρα είχε τόσες εμπειρίες, τόσες εναλλαγές, τόσα ταξίδια, που είναι σαν να έχω ζήσει πολλές ζωές σε μία.
Έζησα σε ένα σπίτι που όλοι μιλούσαν και δούλευαν για τα όνειρά τους.
Δεν ήταν ένα τέλειο σπίτι. Αλλά ήταν ένα πληθωρικό σπίτι.
Με χάρτες, βιβλία, μουσικές, τέχνη.
Ένα σπίτι Ελλάδα. Η Ελλάδα, οι εξελίξεις, η πολιτική, η ιστορία, ήταν πάντα κάθε μέρα στις συζητήσεις μας. Στην ημερήσια διάταξη.
Ήταν ένα σπίτι με ερεθίσματα.
Ο μπαμπάς είναι εκείνος που με πήγε για πρώτη φορά και στο Μέγαρο και για πρώτη φορά και στα μπουζούκια. Με πήγε στην Τούμπα αλλά με πήγε και στην Επίδαυρο.
Ένα πολύχρωμο, πολυσυλλεκτικό σπίτι.
Και υπήρχε στον αέρα πάντα κάτι μεγάλο. Πάντα κάτι τολμηρό. Πάντα κάτι μεγαλύτερο από την ζωή την ίδια.
Πάντα κάτι που έδινε παραπάνω χτύπους στην καρδιά.
Και νιώθω τεράστια ευγνωμοσύνη για αυτό.
Άρα ο πατέρας σου και ο αδελφός σου καθόρισαν το αντρικό πρότυπο που έχεις;
Είναι οι ήρωες της ζωής μου.
Ο πατέρας μου είναι μια μεγάλη προσωπικότητα σπάνιου βεληνεκούς.
Δεν μιλάω συχνά για αυτόν.
Είναι ένας τεράστιος Έλληνας. Το έργο του στον ελληνικό στρατό είναι ανεκτίμητο.
Είναι ο πιο εργατικός άνρθωπος που γνώρισα ποτέ. Πάντα στις 6, πάντα μέχρι αργά το βράδυ. Άτεγκτος. Αξεπέραστος. Με τεράστιο πάθος και ήθος. Δεν θα υπάρξει δεύτερος. Δεν υπάρχει άλλος.
Και το λέω με πάσα ταπεινότητα και επίγνωση.
Τον θυμάμαι πάντα να δουλεύει. Για μια μεγάλη ιδέα.
Είναι τεράστια τιμή να είμαι η κόρη του.
Είμαι η μεγάλη του αδυναμία. Και είναι και η δικιά μου.
Ο Στέλιος είναι πιο εξελιγμένο μοντέλο. Πήρε όλα τα καλά όλων και ο Θεός του έδωσε και μερικά παραπάνω. Είναι ένα πλάσμα με χρυσόσκονη. Φτιαγμένος από μέλι.
Τον αγαπάνε όλοι. Είναι ένα παλλικάρι.Ένας εκλεπτυσμένος αλήτης. Ένα τέλειο αρσενικό.
Επικοινωνιακός, χαρισματικός, άριστος, καριερίστας.
Είναι το πιο δικό μου κομμάτι.
Βλέπουμε με τα ίδια μάτια. Τα λέμε όλα. Τα έχουμε πει όλα. Είναι το άλλο μισό κομμάτι της καρδιάς μου.
Του το έχω πει. Εγώ είμαι η γυναίκα της ζωής του…
Η υπόλοιπη οικογένεια;
Είναι στη Μακεδονία, στην Θεσσαλονίκη, στο χωριό μου την Αμυγδαλή αλλά και στην Αθήνα.
Η οικογένεια είναι η γείωση μου.
Οι θείοι μου, τα ξαδέλφια μου… Όλοι.
Ο μικρές μου ξαδέλφες είναι οι αδελφές μου. Είναι τα μωρά μου. Τις μεγάλωσα. Είναι ο κόσμος μου όλος. Είναι ο ήλιος μου. Έχω την βρεφική τους μυρωδιά ακόμα στη μνήμη μου. Όλα τα βήματα, τα πάντα τα περάσαμε μαζί.
Είμαστε όλη η οικογένεια μια γροθιά. Δεν υπάρχει τίποτα πάνω από την οικογένειά μου.
Πάντα μιλούσες για την Ελλάδα στα μαθήματα, στους καθηγητές, σε όλους.
Με την Ελλάδα νομίζω πως ξυπνάω και κοιμάμαι.
Είναι η μεγαλύτερη μου αγάπη. Είναι ο προορισμός μου. Είναι η αρχή μου. Το τέλος. Τα όλα μου.
Είναι η έμπνευσή μου.
Είναι η αγωνία μου. Είναι η πυξίδα μου.
Είναι μέσα σε ότι και αν έχω κάνει. Από τα ντοκυμαντέρ μου για τα Βαλκάνια (Balkan Express), για τα χωριά της Ελλάδας (Επιστροφή στο χωριό) για επιτυχημένους επαγγελματίες (Εικόνα μου είσαι).
Από τις ραδιοφωνικές μου εκπομπές, από τα γραπτά μέσα στο blog, από τις καμπάνιες που επιμελούμαι.
Είναι παντού.
“Χαίρομαι που ήμουν άνθρωπος, άνθρωπος και Έλληνας”.
Ν. Καζαντζάκης
Η Ελλάδα δεν είναι τα στενά γεωγραφικά της όρια. Η Ελλάδα είναι φως, δημοκρατία, ήλιος, τέχνη, πολιτισμός, επιστήμες, τα μεγάλα ΟΧΙ μας, η συνεισφορά μας σε αυτόν τον πλανήτη.
Η Ελληνικότητα και η Ελλάδα είναι τρόπος ζωής, είναι τρόπος σκέψης, είναι ιδέα.
Είναι το μπλε και το λευκό στο Αιγαίο. Έχω γράψει και κάτι σχετικό με αυτό.
Η Ελλάδα είναι το φως που κερδίζει το σκοτάδι.
Kαι εγώ θα στέκομαι πάντα με ταπεινότητα μπροστά της.
Και θα την υπηρετώ ισόβια όπου και αν είμαι.
Τι σου λείπει περισσότερο από την Ελλάδα;
Το φως. Ο ήλιος. Οι άνθρωποι. Οι άνθρωποί μου. Το λάδι. Το Αιγαίο.
Και η γλώσσα. Η ελληνική γλώσσα. Το να την ακούω. Οι καμπύλες της, η γαλήνη που αποπνέει, οι δονήσεις που μου δημιουργεί με το που την ακούω, η μελωδικότητά της…. Το άλφα που βρίσκει το πι για να συναντήσει το φι και το ζήτα…
Πώς βλέπεις την πολιτική κατάσταση στην Ελλάδα;
Εμένα αυτή η κυβέρνηση δεν με εκφράζει. Με προσβάλλει η ουσία των κινήσεων της, οι συμβολισμοί, η γλώσσα που χρησιμοποιεί, η έλλειψη παιδείας, η προχειρότητα, η έλλειψη στρατηγικής, η αισθητική…
Δεν μπορούμε να συναντηθούμε κάπου.
Και όλο αυτό το κρυφτό που παίζεται: «Οι προηγούμενοι μήπως ήταν καλύτεροι;» ακούγεται στα αυτιά μου σαν να έχεις μια σχέση η οποία σε κακοποιεί, σου κάνει κακό αλλά σου λέει: «Εντάξει, μην κάνεις έτσι και οι προηγούμενοι που είχες δεν ήταν καλύτεροι..»
Δεν προχωράνε έτσι μπροστά οι κοινωνίες και οι χώρες. Αυτό είναι το μόνο σίγουρο.
Πώς είναι επαγγελματικά για σένα το 2018; Ποια ταξίδια έχεις στο πρόγραμμα;
Με πολύ δουλειά. Μόλις τελείωσα με τα Ευρωπαϊκά Great Place to Work awards, μια τεράστια στιγμή για εμένα, τρέχω με την δουλειά στο Λονδίνο αλλά πλέον έχω και ένα καινούριο project. Κάνω το πρώτο δικό μου ολοκληρωμένο ντοκυμαντέρ που έχει σχέση με την Ελλάδα και την Κωνσταντινούπολη. Δεν μπορώ να πω περισσότερα. Θα μπορούμε να μιλήσουμε στο τέλος του 2018, που θα το έχουμε ολοκληρώσει.
Έχω τεράστια αγωνία. Δουλεύω πολύ και το πιστεύω πολύ.
Περιμένω το καλοκαίρι για να αποφορτιστώ. Θα ήθελα στα επόμενα χρόνια να πάω στην Αφρική (θέλω τόσο να πάω στην Αίγυπτο, στο Μαρόκο), θέλω πολύ να πάω στο Τελ Αβίβ, και σε τόσο άλλα μέρη. Η λίστα δεν τελειώνει…
Γνωρίζω τι είδους φίλη είσαι, αλλά πες μου λίγο για τις φιλίες σου ειδικά στα 30…
Τι 20, τι 30, τι 40…
Είμαι τόσο ευλογημένη στον τομέα της φιλίας.
Έχω φιλίες ζωής. Γυναίκες και άντρες. Δεν είχα ποτέ αντιζηλία με γυναίκες γιατί τις αγαπάω πολύ. Τις καμαρώνω. Πέφτω στη φωτιά για τις κολλητές μου. Είναι η δύναμη μου.
Οι φίλες μου είναι κομμάτι της ζωής μου από το σχολείο… Μεγαλώνουμε μαζί. Και είμαι τόσο περήφανη.
Οι άντρες φίλοι μου είναι ένα από τα λαχεία της ζωής μου. Έχω επιλεγμένους άντρες κολλητούς από τον δικό μου κύκλο. Ευλογία.
Αλλά υπήρξα και απίστευτα τυχερή γιατί έχω έναν μεγαλύτερο αδερφό. Μεγάλωσα μέσα στους άντρες. Τους καταλαβαίνω. Τους νιώθω. Τους αγαπάω. Είμαι μαζί τους.
Και οι κολλητοί του, έγιναν οικογένεια μου. Έχουμε ενωθεί για πάντα.
Μου αρέσει να γνωρίζω καινούριους ανθρώπους. Είναι κομμάτι της εξέλιξης μου.
Είμαι πάντα ανοιχτή. Από κάθε τόπο που πέρασα κράτησα “προίκα” μερικούς ανθρώπους.
Πώς αντιμετωπίζεις στα 30 τις διαφωνίες. Τελικά εσύ τσακώνεσαι ποτέ; Δεν σε θυμάμαι ποτέ…
Δεν ξεκινάω τσακωμούς ποτέ. Παρά μόνο αν με προκαλέσουν. Εκρήγνυμαι πολύ σπάνια. Αν εκραγώ, η κατάσταση είναι μάλλον φθίνουσα.
Έχω μια βουβή συμφωνία με τους ανθρώπους της ζωής μου. Έχουμε κοινό κώδικα.
Έχω τεράστια υπομονή.
Θα βρω τον πιο διακριτικό, κόσμιο και γλυκό τρόπο να πω κάτι δύσκολο (αυτό νομίζω είναι από τα πλεονεκτήματά μου). Η μαμά με λέει “διπλωμάτισσα” και “Αριστείδη”!
Υπάρχουν και αυτοί που διαφωνώ με τη στάση τους σε καταστάσεις. Αλλά προσπαθώ να είμαι επιεικής. Το θεωρώ ένδειξη πολιτισμού.
Αν αυτό που θα πω δεν βρει αποδέκτη, σφραγίζω το στόμα μου. Και δεν ασχολούμαι.
Οι άνθρωποι μερικές φορές δεν είναι έτοιμοι να ακούσουν.
Δεν δαγκώνω. Δεν θα πω αυτό που θα πονέσει τον άλλο. Όλοι έχουμε τρωτά. Θα κάνω πως δεν βλέπω. Δεν μου αρέσει να φέρνω κάποιον σε δύσκολη θέση. Δεν κάνω αδιάκριτες και άβολες ερωτήσεις. Βουτάω τη γλώσσα μου στο μυαλό πριν μιλήσω. Και έχω επιλέξει να στέκομαι στο καλό…
Δεν θέλω να πουλάω ηθική.. Η μαμά μου λέει κάτι: “Όσα κατηγορήσεις στη ζωή, για όσα κουνήσεις το δάχτυλο, μπορεί να μην τα πράξεις εσύ αλλά θα τα βρεις από τα παιδιά σου. Ότι κατηγόρησεις θα το κάνουν εκείνα.” Είναι άτιμη η ζωή. Πολύ άτιμη.
Έχω μόνο μία κόκκινη γραμμή. Να μη πειράξει κάποιος την οικογένειά μου. Όποιος το κάνει, τον τελειώνω.
Όνειρα
Θέλω να συνεχίσω να ταξιδεύω και να γυρίσω όλο τον κόσμο.
Θέλω να τους κάνω περήφανους. Τους ανθρώπους μου και την πατρίδα μου. Και όταν θα φεύγω από αυτή τη ζωή να μπορώ να πω πως αγάπησα πολύ, πως τίμησα αυτή την πατρίδα και πως έζησα αυτή τη ζωή στην ολότητά της.
Λοιπόν άστα όλα. Σε περιμένω το καλοκαίρι στην Ελλάδα!
