Και ο Gregory Lynn με έπεισε να κάνουμε την πιο ενδιαφέρουσα κουβέντα ειδικά τώρα που ξεκινάει το υπέροχο δικό του εγχείρημα.
Γνωριστήκαμε πριν χρόνια στην Αμερική και χωρίς δεύτερη σκέψη του είπα, πως θα τον βοηθήσω σε ότι χρειαστεί.
Μου ζήτησε μια κατάθεση σε α’ πρόσωπο για την δεκαετία των 30.
Τα μισά από αυτά που έγραψε για μένα να ισχύουν, είμαι ευγνώμων.
————————————————————————————————————————-
Εδώ ένα απόσπασμα από αυτά που έγραψε και από αυτά που είπαμε:
Gregory: Γνωριστήκαμε το 2006 στην Νέα Υόρκη με την Eftychia Fragou. Εκείνη την εποχή, εγώ ήμουνα τελειόφοιτος και εκείνη ξεκινούσε το μεταπτυχιακό της… Μπήκε στο πρώτο μάθημα. Γυρίσαμε όπως κάνουν όλοι οι φοιτητές να δούμε την καινούρια.. Μπήκε μία κοπέλα στα 20, ψηλή, πολύ όμορφη, στυλάτη στην αίθουσα.
Εγώ γύρισα στον Mike: “Μας φέρνουν εδώ ηλίθια μοντελάκια”.
Εκείνη μας χαμογέλασε με αυτό το branded χαμόγελο της (από τα πιο όμορφα που έχω δει) και συστήθηκε σε όλους. “Με λένε Ευτυχία και είμαι από την Ελλάδα”.
Ένιωσα άσχημα, δεν της είχα μιλήσει και είχα ήδη μιλήσει άσχημα για αυτήν.
Ήρθε τυχαία και κάθησε ακριβώς μπροστά μου.
Μέσα στα χρόνια που πέρασαν έγινε η greek goddess. Frag the Greek, λέγαμε όλοι.
Πώς να προφέρουμε σωστά το Eftychia?
Eίχαμε πολλούς ξένους συμφοιτητές, για τους περισσότερους ούτε θυμόμασταν τη χώρα καταγωγής τους. Για την Eftychia το ήξεραν όλοι.
Ήταν από την Ελλάδα και την αγαπήσαμε μέσα από αυτήν.
Έχω να την δω από κοντά από το 2010.
Και στο skype όταν την ξαναείδα, συνειδητοποίησα πως την θυμάμαι για τα ρούχα της. Είχε στυλ. Ντυνόταν διαφορετικά από τους συνομηλίκους. Ήξερε να τα συνδυάζει.
Είχε την μόδα μέσα της.
Την θυμάμαι για τις γνώσεις της. Ήταν φανερό πως διάβαζε πολύ. Την φωνάζαμε culture buff. Ήθελε πάντα να μαθαίνει.
Πώς αλλιώς θυμάμαι την Ευτυχία Φράγκου;
Την θυμάμαι να διαβάζει και να δουλεύει συνέχεια.
Θυμάμαι που κάθε Πέμπτη πηγαίναμε για drinks (εκείνη δεν έπινε ποτέ) ενώ δούλευε σε ένα ραδιοφωνικό σταθμό.
Έκανε εκπομπή και έντυνε με τη φωνή της διαφημιστικά. (Όταν μιλάει δεν θέλω να τελειώσει μόνο και μόνο για να ακούω τη φωνή της.) Αυτή η συζήτηση έγινε μέσω skype κυρίως για να την ακούω.
Νομίζω ότι πέρα από την εμφάνισή της οι άντρες την θέλουν για τη φωνή της.
Τα Σαββατοκύριακα συμμετείχε σε παραστάσεις, δούλευε σαν ταξιθέτρια και στο θέατρό μας σαν βοηθός παραγωγής. Δούλευε σχεδόν πάντα. Σε τέσσερις πέντε διαφορετικές δουλειές. Δεν ξέρω πως τα κατάφερνε. Μόλις τελείωνε ερχόταν και μας έβρισκε. Γιατί ήθελε και να τα συνδυάζει όλα.…
Είχε καταντήσει εσωτερικό αστείο:
“Πού είναι η Ελληνίδα;”
“Δουλεύει”
“Μην ανησυχείς αυτή θα μας ζήσει”.
Ήμουνα βέβαιος ότι θα πετύχει.
Νοιαζόταν για όλους, κερνούσε πολύ (ελληνική συνήθεια), πρόσεχε τι έλεγε, δεν έπινε καθόλου αλκοόλ όταν όλοι το μόνο που θέλαμε ήταν να πίνουμε, δεν μάλωνε. Την ήξερε όλο το πανεπιστήμιο…
Και τώρα τόσα χρόνια μετά και αφού έχει εμπλακεί με όλα τα κομμάτια των media: τηλέοραση, ραδιόφωνο, internet, blogging, παρουσίαση, σύνταξη, corporate media, branding και video productions, σε όλα τα πόστα από όλες τις πλευρές, μπροστά και πίσω από τις κάμερες, της ζήτησα μια διαφορετική συνέντευξη. Συζήτηση θα την έλεγα, κυρίως της ζήτησα να καταθέσει τις σκέψεις της, την κοσμοθεωρία της για τα χρόνια που περνούν, για το πώς νιώθει που διασχίζει την δεκαετία των 30.
Και μιλήσαμε για όλα: για τον εαυτό της, για τα ταξίδια της, για τις φωτογραφίες της, για τις δουλειές, για τις σχέσεις, για όλα…
Και τώρα που κάνουμε αυτό το περιοδικό, ήθελα την σκέψη της γιατί νομίζω ότι η κοσμοθεωρία της αναφέρεται σε έναν άλλο κόσμο, που έχει ενδιαφέρον να τον γνωρίσετε. Είναι ο ίδιος κόσμος που μοιράζεται και στο We are what we do The Blog.
Απολαύστέ την.
GL: Ραδιόφωνο, τηλεόραση, περιοδικά, το blog σου βραβεύτηκε στην Μ. Βρετανία με μεγάλη διάκριση επί δύο χρονιές (ξέρω ότι σου έχουν ζητήσει να μιλήσεις και εσύ δεν ενδίδεις) και ενώ είσαι πολυγραφότατη, δεν θέλεις να δίνεις συνεντεύξεις και μέσα από τα social media παρατηρώ πως είσαι πολύ προσεχτική.
EF: Κάνω τόσα πράγματα που εμπεριέχουν έκφραση πού τι νόημα θα είχε; Γράφω σενάρια, κάνω παραγωγές, είμαι στο δημιουργικό κομμάτι τόσο διαφορετικών brands, διατηρώ το blog, εκτίθεται η σκέψη μου και η κοσμοθεωρία μου σε τέτοιο βαθμό ώστε δεν νιώθω την ανάγκη.
Άσε που έχω συνηθίσει να παίρνω συνεντεύξεις και όχι να μου παίρνουν.
Αλλά εσύ ανοίγεις σε δύο μήνες ένα καινούριο περιοδικό. Και δεν θα υπήρχε περίπτωση να μην βοηθήσω με όλη μου την καρδιά, φίλους, συμμαθητές, συναδέλφους, όταν μου το ζητάνε.
Προσέχεις πολύ τις κινήσεις σου στα κοινωνικά δίκτυα. Δεν ανεβάζεις προκλητικές φωτογραφίες, δεν ξέρουμε τίποτα για την προσωπική σου ζωή… Σπάνια ανεβάζεις δικές σου ατομικές φωτογραφίες, παρότι οι ¨όμορφες¨ μόνο αυτό κάνουν! Και παρόλο που ξέρεις πως όλα αυτά φέρνουν τα νούμερα. Είναι η γνώση των 30;
Το μόνο που καταλαβαίνω από τα κοινωνικά σου δίκτυα είναι το πόσο καλή φωτογράφος έχεις γίνει, το πόσο προσέχεις τα captions και το πως βλέπεις τον κόσμο με διαφορετικά μάτια…
Σε ευχαριστώ για αυτό το τελευταίο. Ναι την αγαπάω πολύ την φωτογραφία. Είναι ο καινούριος έρωτάς μου.
Αλλά έχω επιλέξει μέσα στα χρόνια έναν συγκεκριμένο τρόπο ζωής και μόνο αυτόν μπορώ να υπηρετήσω. Δεν έχει να κάνει με την ηλικία. Πάντα έτσι ήμουνα.
Το πιο σημαντικό πράγμα στη ζωή είναι να κάνεις μόνο ότι μπορείς να υπηρετήσεις.
Νομίζω ότι αυτή την εξάρτηση, την εμμονή των ανθρώπων με τα social media θα την πληρώσουμε. Υπάρχει μία εφαρμογή που μετράει πόσες πραγματικά ώρες είσαι μέσα στα κοινωνικά δίκτυα. Είναι πραγματικά τρομαχτικό.
Συζητάγαμε και μαζί πριν για αυτήν την έρευνα:
85 φορές την ημέρα, τσεκάρει ο μέσος ενήλικας το κινητό του, κάνει browsing 5 ώρες την ημέρα σε εφαρμογές, chats και κοινωνικά δίκτυα.. Αυτό αναλογεί περίπου με το 1/3 του χρόνου που είμαστε ξύπνιοι. Και συνήθως ο χρόνος που περνάμε είναι διπλάσιος από αυτόν που νομίζουμε.
Τα κοινωνικά δίκτυα είναι ενδιάφεροντα για πολλούς λόγους αλλά θα είναι και η αποβλάκωσή μας.
Θα αποτελέσουν το «τσιγάρο» του 21ου αιώνα. Θα δεις κλινικές αποτοξίνωσης και όλα τα συναφή..
Εγώ έχω επιλέξει να ζήσω με έναν συγκεκριμένο τρόπο αυτή τη ζωή. Και είμαι συνεπής με αυτή την απόφαση.
Τον Ιούνιο θα είναι τα γενέθλιά σου. Πες μου για τη Δεκαετία των 30’.
Τι να πρωτοπώ; Αυτή η συναρπαστική δεκαετία που το κάθε κορίτσι γίνεται γυναίκα…
Το να διασχίζεις τη δεκαετία των 30 είναι σαν να διασχίζεις μια ολοκαινούρια, πολύχρωμη λεωφόρο.
Χαζεύεις καταστήματα, μπαίνεις μόνο σε αυτά που σε ενδιαφέρουν, γεύεσαι καινούριες γεύσεις από εστιατόρια που μόλις άνοιξαν αλλά μένεις πιστός στα στέκια εκείνα που είναι η βάση και η γείωσή σου.
ΔΕΝ θα ήθελα να γυρίσω στα 20. Ακόμα και αν θα μπορούσα. Είναι όλα διαφορετικά. Οι σχέσεις, η δουλειά, οι άνθρωποί μου.
Αλλά και αυτά που αγαπάω. Τα διεκδικώ.
Δουλεύω πολύ (όπως πάντα) αλλά ταξιδεύω όσο περισσότερο μπορώ. Με το που γυρίζω από έναν προορισμό ετοιμάζω τον επόμενο. Διαβάζω. Πηγαίνω σε εκθέσεις/ θέατρα, ότι περισσότερο προλαβαίνω. Γεύομαι τη ζωή. Παλεύω για ότι θέλω να κατακτήσω. Δίνω τη μάχη. Είμαι πιο ανάλαφρη. Νιώθω σαφέστατα πιο ευτυχισμένη.
Χρειάζομαι λιγότερα. Είμαι πιο εκλεκτική. Σε όλα. Στα ρούχα. Στα βιβλία. Στους ανθρώπους. Σε ότι με αγγίζει, με ακουμπά. Αναζητώ την ποιότητα που ταιριάζει σε μένα.
Δεν υπάρχει τίποτα μη ξεκάθαρο στη ζωή μου.
Στα 22 μετά τις σπουδές μου στην Ελλάδα, έφυγα για τη Νέα Υόρκη.
Στα 32 μου έφυγα για το Λονδίνο. Είναι ευλογία που έχω ζήσει σε αυτές τις δύο μητροπόλεις. Συνηθίζω στις αρχές κάθε δεκαετίας να τσαλακώνω μια καλοσιδερωμένη συνθήκη και να κάνω ανατροπές.
Παρατηρώ από την αισθητική του blog, από τα γραπτά σου, από τις φωτογραφίες σου πως βλέπεις αυτό τον κόσμο με νοσταλγικά, ρετρό, vintage γυαλιά…
Είναι αλήθεια αυτό. Αγαπώ ότι έρχεται από το παρελθόν, οτιδήποτε vintage. Από την διακόσμηση, τη μόδα, τις μουσικές, αγαπώ τα χρώματα. Αγαπώ τις αναμνήσεις μου, τα χτυπημένα μου γόνατα. Τα καλοκαίρια μου στο χωριό…
Τι έχει αλλάξει στον τρόπο σκέψης σου μετά τα 30. Ισχύει ότι στη δεκαετία των 30 δουλεύουν όλοι την καινούρια εκδοχή του εαυτού τους;
Τα τελευταία 5 χρόνια έχω αλλάξει. Δούλεψα πολύ με όλα αυτά που έκαναν την ζωή μου δυσλειτουργική.
Παρατηρώ τον εαυτό μου. Η λέξη “εξέλιξη” είναι ίσως το βασικό μάντρα μου. Και θα ήθελα πολύ να κάνω ψυχανάλυση. Όχι γιατί είναι της μόδας.
Αλλά γιατί πιστεύω ότι το ταξίδι “μέσα” μας, είναι το μόνο ταξίδι που πρέπει σίγουρα να πραγματώσουμε.
Στα 30 πατάς πιο γερά στη γη. Έχεις απωλέσει την φλυαρία, την αλαζονεία, το άτρωτο που ένιωθες στα 20. Στα 30 έχεις βιώσει περισσότερες απώλειες, αρρώστιες, ο χρόνος μετρά με άλλη ταχύτητα.
Και το πιο ενδιαφέρον αλλά και τρομαχτικό συνάμα: Υπάρχουν πράγματα που πλέον ξέρεις ότι δεν μπορείς να κάνεις.
Πλέον ξέρεις τι δεν ανέχεσαι. Τι δεν σου πάει. Τι δεν σου ταιριάζει. Έχεις αρχίσει να γνωρίζεις δειλά-δειλά τον εαυτό σου και να περνάς όμορφα μαζί του.
Το μόνο που δεν άλλαξα, είναι τις αδιαπραγμάτευτες αρχές μου. Αυτές με τις οποίες μεγάλωσα. Αυτή είναι η προίκα μου.
Άλλαξες και κομμάτια της ρουτίνας σου;
Κυρίως αυτό.
Έγινα ο πιο πρωινός τύπος. Ξυπνάω νωρίς. Ακόμα και τα Σαββατοκύριακα.
Αυτό άλλαξε τα πάντα. Ήταν το μεγαλύτερο δώρο στον εαυτό μου.
Δίνω πλέον χρόνο στα πράγματα.
Κάποτε έτρεχα σαν την τρελή για να μην αργήσω. Αγχωνόμουνα.
Δεν ήθελα να δυσαρεστήσω καέναν.
Τώρα ξεκινάω πάντα νωρίτερα. Δεν θέλω να βιάζομαι.
Το πρωινό μου είναι ιερό.
Στις 7 παρά το πρωί είμαι όρθια. 7-9 είναι ο προσωπικός μου χρόνος. Δεν υπάρχω για κανένα (μπορεί να μιλήσω μόνο στο τηλέφωνο με τους ανθρώπους της ζωής μου και να στείλω πρωινές καλημέρες).
Με το που ξυπνήσω βάζω μουσική, φτιάχνω καφε και θέλω να κάνω ντουζ να με ακουμπήσει το νερό.
Διαβάζω τί γινεται στον κόσμο. Μπαίνω στα αγαπημένα μου sites.
Θα κάνω γυμναστική, θα πάρω πρωινό και θα κάνω μία τουλάχιστον θετική σκέψη.
Και μετά ξεκινάω για την δουλειά.
Πλέον επιλέγω κάθε πρωί να είμαι όσο πιο ευτυχισμένη γίνεται.
Αυτή η ρουτίνα ήταν ο πυρήνας της αλλαγής.
Άλλαξα πολλά όμως. Από μέσα προς τα έξω.
Μαθαίνεις ότι πρέπει να σε προσέχεις περισσότερο. Να σε φροντίζεις.
Συνειδητοποιείς πως σε αυτόν τον κόσμο κανείς δεν θα σε προσέξει όπως εσύ τον εαυτό σου.
Επίσης κάθε εβδομάδα προγραμματίζω τί θέλω να κάνω. Ποιο βιβλίο θέλω να διαβάσω, ποια ταινία θα δω, θέλω κάθε εβδομάδα να είμαι ένα βήμα μπροστά από την προηγούμενη.
Θεωρώ ακόμα υποχρέωση όλων μας να πράττουμε το καλό. Ο καθένας μας στο μέτρο που μπορεί.
Δεν έχει σημασία τι λες, αλλά τι πράττεις.
Να κάνεις ότι μπορείς από μικρό ως μεγάλο, από μία απλή φιλανθρωπία μέχρι μία κινητοποίηση για τα ανώτερα ιδανικά σου.
Ποια ήταν η μεγάλη αλλαγή στην σκέψη σου;
Μετά τα 30 έμαθα να ασχολούμαι μόνο με ότι έχει σημασία. Γενικά όσο μεγαλώνω λίγα πράγματα μπορούν πραγματικά να με διαλύσουν. Μπορεί να στεναχωρηθώ στιγμιαία.
Αλλά το μόνο που με παραλύει είναι ένα κακό νέο για την υγεία όσων αγαπάω.
Όλα τα άλλα τα χειρίζομαι με μία άλλη ελαφρότητα.
Ίσως έχει να κάνει με το ότι συνειδητοποίησα πλέον πως είμαστε εδώ σε αυτή την πλάση, για πολύ λίγο.
Έχω κατανοήσει την απόλυτη φθαρτότητά μας.
Άλλωστε πόσα καλοκαίρια νομίζεις πως μας έχουν απομείνει; 20, 30; Πόσα ελληνικά καλοκαίρια θα ζήσουμε όλοι μαζί; Ποιος ξέρει;
Δεν θέλω να χάνω χρόνο. Και αυτό είναι κάτι που άλλαξα.
Τι άλλο σε ενοχλούσε πάνω σου;
Η αναβλητικότητά μου, το ότι προσπαθούσα να τα κάνω όλα, να τα χωρέσω όλα. Ασφυκτιούσα σε σχήματα που δεν έβγαιναν.
Τώρα κάνω μόνο όσα μπορώ. Τόσο απλά.
Όσα προλαβαίνω. Για όσα δεν προλαβαίνω, δεν λυπάμαι καν.
Στα 30 πρέπει να σε νοιάζει λιγότερο η γνώμη του κόσμου.
Να σε νοιάζει λιγότερο η κακία του κόσμου.
Να μην σε νοιάζει “τί θα πει ο κόσμος”.
Να είσαι δοτικός αλλά να σκορπίζεσαι λιγότερο. Να παίρνεις απόσταση από ανθρώπους που είναι τοξικοί. Από ανθρώπους που σου κλέβουν την ενέργεια, από κτητικούς, ζηλιάρηδες ανθρώπους, που συνεχώς δημιουργούν προβλήματα, που κάνουν κακές σκέψεις για όλους ακόμα και αν δεν τις εκφράζουν, που τρώγονται με τα ρούχα τους, που παραπονιούνται.
Απλά μεγαλώνοντας δεν ασχολείσαι. Αυτό το «δεν ασχολούμαι», είναι κομβική απόφαση ζωής.
Πόσα ακόμα θα ρωτήσεις; Δεν θα «χωρέσει» στο τεύχος…
Έχω πολλές ερωτήσεις ακόμα… Επαγγελματικά έχεις αλλάξει στα 30;
(συνέχεια στην επόμενη σελίδα)
