…Η γνωριμία
Δώσαμε ραντεβού σε ένα παραλιακό καφέ στο Καλαμάκι. Ήταν λίγο πριν από την Πρωτοχρονιά του 2017.
Μαζί με τον Παναγιώτη (Πασχαλάκη) φτάσαμε λίγο νωρίτερα. Είχαμε μια γλυκιά αγωνία.
Ήταν στην ώρα του ακριβώς.
Ντυμένος με αθλητικά, απλός, τόσο απλός..
Μας έκανε μια ζεστή χειραψία.
Με το που μας είδε εβγαλε τα γυαλιά ηλίου από τα μάτια του. Ένδειξη ανθρώπου με αγωγή, σκέφτηκα.
Αναζήτησε ένα σημείο όπου δεν καπνίζουν.
«Ο μικρός είναι μόλις μερικών μηνών και δεν θέλω να αρρωστήσω ούτε εγώ, ούτε εκείνος.»
Μιλούσε για το γιο και την γυναίκα του και έλαμπε. Μας έδειξε φωτογραφίες. Φωτίστηκε.
Αυτή ήταν η χρονιά του. Το αργυρό μετάλλιο στο Ρίο, το πρώτο του παιδί που ήρθε αμέσως μετά.
Μια χρονιά μεθυσμένη, φορτισμένη, ανείπωτα ευτυχισμένη.
«Δεν πρέπει να υπάρχει πιο χρυσό μετάλλιο, από αυτό το αργυρό», του είπαμε.
Χαμογέλασε με ταπεινότητα.
«Πάλεψα πάρα πολύ. Τα τελευταία μέτρα δεν ξέρω πως τα έβγαλα. Οι εικόνες είναι όλες θολές. Το ήθελα πάρα πολύ. Όχι μόνο το μετάλλιο. Να κάνω το καλύτερο που μπορώ. Για την Ελλάδα και μετά για μένα.»
Αρχίσαμε να μιλάμε για την καμπάνια της Safe Water Sports για το 2017. Για όλη αυτή την τεράστια συντονισμένη προσπάθεια που γίνεται. Ξεκινήσαμε να του εξιστορούμε το όνειρό μας για μια καμπάνια που θα θέλαμε να πλημμυρίζει Ελλάδα, για το γύρισμα του που θα ήταν σε κινηματογραφική λογική. Και κυρίως για τη βαθύτερη επιθυμία μας, η δικιά του μικρού μήκους ιστορία -όσο αυτό γίνεται- να ανταποκρίνεται στο βεληνεκές της προσωπικότητας του.
Του μίλησα για τις όλες τις σκέψεις μας αναφορικά το σενάριο. Για το πόσο σημαντικό είναι για μας να συμπεριλάβουμε τους κανόνες ασφαλείας, για το πόσο ανεκτίμητο θα ήταν να αξιοποιήσουμε το δικό του καταστάλλαγμα γνώσης, μετά από τόσα χρόνια σε θάλασσες και πισίνες. Προς το τέλος του είπαμε πως θα θέλαμε να αναλάβει τον ρόλου του προπονητή, σε έναν νεαρό αθλητή κολύμβησης.
Παρατηρούσε με προσοχή και ενθουσιασμό όλα όσα λέγαμε.
«Είδα και την περσινή σας καμπάνια. Είναι ξεχωριστά αυτά που κάνετε. Εγώ πάντα στηρίζω το ξεχωριστό. Είμαι μαζί σας. Όχι μόνο τώρα, αλλά όποτε με χρειαστείτε.»
Η καρδιά μου κόντευε να σπάσει από χαρά. Φοβόμουνα ότι μπορεί να ακούγονταν οι χτύποι της. Κάποια στιγμή του είπαμε ότι θα κάνουμε τα γυρίσματα μέσα Μαρτίου, αναλογιζόμενοι φυσικά το γεγονός πως τα νερό, μόνο ζεστό δεν θα ήταν… Χαμογέλασε ξανά.
Προσπάθησα να του δικαιολογηθώ.
«Τοποθετούμε τα γυρίσματα, έτσι νωρίς χρονικά, για να έχουμε χρόνο για το μοντάζ, για όλο το post production.»
«Εγώ έλεγα μήπως θέλατε να κάνουμε γύρισμα μέσα στο χειμώνα… Καταλαβαίνω, θα κάνουμε ότι χρειαστει», απάντησε γελώντας.
Mιλήσαμε για όλα. Για τον αθλητισμό, για το πως βλέπει την αγαπημένη του Ελλάδα, για τους ανθρώπους, για τον κιτρινισμό.
Πρέπει να κοιτάμε τον στόχο. Τίποτα άλλο. Αυτή είναι η μόνη συνταγή.
…Οι μέρες των γυρισμάτων
Το πιο εντυπωσιακό με τον Σπύρο Γιαννιώτη, είναι να κάνεις γύρισμα μαζί του.
Ήταν ακριβώς στην ώρα του, για μια ακόμη φορά, εκεί στην παραλία στο Καλαμάκι.
«Καλημέρα παιδιά. Είμαι όλος δικός σας», είπε.
Εκεί ήταν σαν να μας περίμενε ο κόσμος. Διάφορες παρέες, ηλικιωμένοι θαμώνες, χειμερινοί κολυμβητές. Οι περισσότεροι τον ήξεραν, και φυσικά ήρθαν, άρχισαν να μας κάνουν ερωτήσεις για όλα, για το Σπύρο, για το γύρισμα…
Ο κόσμος τον αγαπάει πολύ…
Το ίδιο ακριβώς έγινε και και στην 1η παρουσίαση που έγινε τον Μάρτιο. Με το που ακούστηκε το όνομά του, ο κόσμος χειροκροτώντας τον, γκρέμισε κυριολεκτικά το χώρο. Τον αποθέωνε.
Είναι σαν να αισθάνεται όμως άβολα με τα πολλά λόγια. Το χαμόγελό του κρύβει όλη την ταπεινότητα και το μεγαλείο ενός ανθρώπου που δεν αντιλαμβάνεται το ακριβές μέγεθος της επιτυχίας του. Και αυτό είναι το πιο σπάνιο. Προσπαθεί να χωρέσει την αμηχανία του στις τσέπες του παντελονιού του. Κρύβει τη συστολή του, στις συσπάσεις που κάνει στα δάχτυλα των χεριών του. Χαμηλώνει το βλέμμα, στο άκουσμα αποθεωτικών σχολίων για το πρόσωπό του. Και πάντα χαμογελάει με την ίδια σπάνια σεμνότητα.
…Ξεκινήσαμε με τα εξωτερικά του πλάνα.
Το νερό είχε θερμοκρασία μόλις 15 βαθμούς.
Ανησύχησα. Ανησυχήσαμε.
Έκανε βουτιά. Όχι μία και δύο. Πολλές φορές. Έμεινε στο νερό για ώρα. Για τις υποβρύχιες λήψεις, για τις εναέριες λήψεις, για τις εξωτερικές. Με επαγγελματική υπομονή. Με συγκέντρωση, Με προσήλωση. Άκουγε τις οδηγίες του σκηνοθέτη και έκανε όσες επαναλήψεις χρειάστηκε. Του δείχναμε τα πλάνα. Δεν επενέβη πουθενά.
«Εσείς ξέρετε. Σας εμπιστεύομαι». (Την ίδια ακριβώς στάση είχε και στο στούντιο όταν ηχογραφούσαμε τα λόγια του σεναρίου.)
Εκκρεμούσε πλέον μόνο το γύρισμα στην πισίνα του Αγίου Κοσμά.
Κάποια στιγμή κατάλαβε ότι κάτι γίνεται.
Μύριζε μπαρούτι η ατμόσφαιρα.
Κάτι δεν πήγαινε όπως το επιθυμούσαμε. Ήμουνα στα τηλέφωνα το τελευταίο δεκάλεπτο.
Τον πλησίασα.
«Σπύρο συγγνώμη, υπάρχει ένα πρόβλημα. Λόγω προπονήσεων των εθνικών ομάδων, το δικό σου γύρισμα μαζί με τον μικρό πιτσιρικά μπορεί να γίνει μόνο αύριο στις 7πμ.»
«Αν γίνεται μόνο στις 7, θα έρθω στις 7. Μην ανησυχείς.»
Ήταν εκεί και την επόμενη μέρα στις 7 ακρβώς. Τα κορίτσια της Εθνικής Ομάδας Συγχρονισμένης κολύμβησης είχαν έρθει από τα χαράματα, στις 6 παρά, ζγιατί εκείνη την ημέρα είχαμε προγραμματίσει και το δικό τους γύρισμα…
Είχαμε μια μεγάλη, διάχυτη συγκίνηση. Και μια τεράστια προσήλωση και συγκέντρωση. Να μην χάσουμε ούτε λεπτό γυρίσματος στο Κολυμβητήριο του Α. Κοσμά.
Όλοι αυτοί οι σπουδαίοι αθλητές είχαν κάνει την υπέρβαση.
Για ένα στόχο. Για να μην υπάρξει άλλη απώλεια ξανά.
Σπάνιοι και ακριβοί.
Και ακόμα και αν το γκρι εισβάλλει από παντού. Ακόμα και αν περνάει μέσα από τις γρίλιες, ακόμα και αν προσπαθείς με πόρτες ασφαλείας να το κρατήσεις έξω από χωροχρόνο σου, υπάρχουν στιγμές που λυγίζεις.
Αλλά το ξέρεις. Το ξέρεις πολύ καλά. Το αισθάνεσαι πως υπάρχει ελπίδα εκεί έξω.
Και αυτή έχει όνομα.
Και εμείς λέμε πως αυτή είναι η Ελλάδα. Ή τουλάχιστον μόνο αυτή μας αφορά…
Πόσα «ευχαριστώ» μπορεί να περικλείει άραγε ένα «ευχαριστώ»;
Σε ευχαριστούμε από καρδιάς, Σπύρο Γιαννιώτη.
Σε ευχαριστούμε για το όνειρο.
ΥΓ. Γράφω πολλά χρόνια. Αλλά αντιλαμβανόμουνα -όσο μπορούσα- πατώντας τα πλήκτρα του υπολογιστή για να σχηματίσω τις πρώτες λέξεις, τις πρώτες προτάσεις και τις πρώτες εικόνες αυτής της καμπάνιας, πως αυτό που γινόταν εκείνη τη στιγμή ήταν από αλλού φερμένο. Ήταν απλά μαγικό. Από άλλο γαλαξία.
ΥΓ2.Όταν του στείλαμε το βίντεο πριν αυτό κυκλοφορήσει μας έγραψε αυτό: «Δεν έχω λόγια. Απλά υπέροχο. Μπορώ να το λέω όλη μέρα. Σας ευχαριστώ»
Ήμασταν τόσο συγκινημένοι και τόσο κουρασμένοι όλοι στο γραφείο. Απλά πέσαμε ο ένας πάνω στον άλλο, για μια αγκαλιά..
Εσύ κατέβασες εντελώς δωρεάν την εφαρμογή;
Κατέβασε την εφαρμογή ΤΩΡΑ:
Με αγάπη,
Ε
————————————————————————————————————————
Δες τα βίντεο εδώ: (ο πιο πολύ κόσμος τα έχει δει μέσω της πλατφόρμας του Facebook και των υπολοίπων κοινωνικών δικτύων, Και έχουν κυριολεκτικά σαρώσει. Αυτά εδώ είναι τα youtube links)
H ομάδα:
Σκηνοθεσία-Παραγωγή: Στάμος Μπιρσίμ
Διευθ. παραγωγής- σενάριο/κείμενα: Ευτυχία Φράγκου
Technical manager & sound: Φάνης Γκουντινάκης
Μοντάζ: Noémie T. J. Phillipson
Drone/ aerial shots: Κωνσταντίνος Γδοντάκης
Location Manager, βοηθός παραγωγής: Παρί Χρύσανθου
Φωτογράφος: Ξένια Λουκοπούλου
Diver /underwater camera: Γιώργος Δελβερούδης
Voice over recordings: Γιώργος Σιμάτος
Copyright: SWS, ôlyvon