Ξημερώνει Τρίτη.
Τρίτη πριν την Τετάρτη.
Τρίτη πριν τα Χριστούγεννα.
Κωνσταντινούπολη.
Ζυρίχη.
Βερολίνο.
Βρυξέλλες.
Ένας κόσμος ταμπουρωμένος.
Σε παραφροσύνη.
Ένας κόσμος που τραβάει τη σκανδάλη, που πατάει το γκάζι μέσα σε αγορές από στολίδια, από καρουζέλ και λαμπιόνια…
Η ζωή σου, που δεν σου ανήκει. Που ανήκει σε κάποιον άλλο.
Που θα αποφασίσει αυτός για το πότε της τελευταίας ανάσας.
——————————————————
Κανάλια.
Ιστοτόποι.
Κοινωνικά δίκτυα.
Ειδοποιήσεις.
“Marked safe” γράφεις.
Στέλνουμε μηνύματα ο ένας στον άλλο. «Μην αργήσεις».
Έλα σπίτι. Κόκκινος συναγερμός είπανε.
Μη βγαίνεις πολύ
Μην μπαίνεις στο μετρό σε ώρες αιχμής.
Μην πηγαίνεις σε συναυλίες.
Μην.
Θα βγω. Θα βγούμε.
Μέχρι αργά. Μέχρι να βγει ο ήλιος.
Αύριο εγώ θα μπω στο μετρό. Όπως και χθες.
Και θα πάμε μαζί στη συναυλία του Bob Dylan τον Μάϊο να κρούσουμε παρέα την πόρτα του παραδείσου.
Τώρα που ο κόσμος φλέγεται μέσα στην τρομοκρατία. Απαντάμε.
ΔΕΝ θα ζήσουμε μέσα στο φόβο. Απαντάμε.
Απαντάμε με Χριστούγεννα και αγάπη.
Και θα νικήσουμε δίχως πανοπλία.
Θα φορέσουμε τα ρούχα της αγάπης.
Το χρωστάς στο κορίτσι μπροστά σου, με το μπαλόνι….
Θα στρέψουμε το βλέμμα στα φώτα και και θα ανάψουμε την ελπίδα.
Γιατί κάθε ελπίδα είναι καλύτερη από την “καμία ελπίδα”.
ΥΓ. Οι σκέψεις μας σε αυτούς που έφυγαν. Στις οικογένειές τους.
Ε
