Η χρωματιστή Αλφαβήτα του εικαστικού- ζωγράφου Γιάννη Μπεκιάρη

Πήγαμε στο άβατό του.

Όταν μπαίνεις στο χώρο δημιουργίας ενός καλλιτέχνη είναι σαν να μπαίνεις σε ένα ιερό εκκλησίας.

Δεν θες να κάνεις θόρυβο, να ενοχλήσεις. Είναι που διαχέεται στο χώρο ένα δέος και ένα πέπλο μυστικισμού.

Είναι ένα μελίσσι νέων καλλιτεχνών το Absorb Αrts. Ένα καλλιτεχνικό κοινόβιο που ο καθένας όμως με έναν απόλυτο οργανικό τρόπο, φαίνεται ότι μπορεί να δημιουργεί απρόσκοπτα.

-«Εδώ λοιπόν, στεγάζονται τα έργα μου».

Και μου άρεσε πολύ αυτό το «Eδώ στεγάζονται τα έργα μου», το πως δηλαδή έχουν ένα κεραμίδι από πάνω τους τα έργα τέχνης. Όπως έχουν ένα σκέπασμα τα μωρά.

Μου έδωσε μια αγκαλιά και μου ψιθύρισε: «Σας ευχαριστώ πολύ που ήρθατε», τονίζοντας τις συλλαβές για να βεβαιωθεί ότι δεν σκόρπισαν τα λόγια στον αέρα.

Το βλέμμα μου διασταυρώθηκε με ένα έργο του και τινάχτηκα σαν να με είχε χτύπησει ρεύμα.

-«Αυτή είναι η Β!», είπα με απροκάλυπτο ενθουσιασμό.

Έκανε μια παύση. Και μου απάντησε μονολεκτικά.

-«Ναι».

Και ναι, ήταν η Β. Με ένα υπέροχο μωβ φόρεμα. Το πιο εκτυλωτικό μωβ. Το μωβ του Γιάννη.

Κατάλαβα ότι υπήρχε μια ιστορία από πίσω.

-«Θα σου πω μετά», μου είπε.

Κάτι που είχα καταλάβει από μικρή, είναι πως όταν οι άνθρωποι λένε πως θα σου εξηγήσουν αργότερα, καλό είναι να μην τους ξαναρωτάς τι ήταν αυτό που ήθελαν να σου πουν.

Γιατί τις πιο πολλές φορές δε θέλουν να σου πουν, το κάνουν απλά για να κερδίσουν χρόνο και να υπεκφύγουν. Εκτός αν πράγματι θέλουν να στο πουν σε ορσμένο χρόνο, υπό ορισμένες συνθήκες.

Αν θέλουν να στο πουν, θα στο πουν από μόνοι τους.

Και μου το είπε.

Είδαμε ένα-ένα τα έργα του, κάποια τελειωμένα, κάποια σε εξέλιξη.

Και στάθηκα στα πορτραίτα του. Οι φιγούρες του Γιάννη, τα πορτραίτα του, η αγάπη του στο γυναικείο φύλο, στη δυαδικότητα και στην πολυπλοκότητα μας, νιώθεις σαν να κρύβουν ένα μυστικό. Ένα μυστικό που θέλουν να το μοιραστούν μαζί σου. Και ο καθένας ακούει ένα διαφορετικό μυστικό. Τόσα όσα και τα απόκρυφα του γυναικείου φύλου.

 Ο κόσμος συνέχιζε να έρχεται και εγώ κάποια στιγμή τον ρώτησα:

-«Πότε άρχισες να ζωγραφίζεις;»

Κάποιος μας διέκοψε, αλλά μου απάντησε, προσπαθώντας να στερεώσει τα γυαλιά του.

«Από τότε που άρχισες να ζωγραφίζεις και εσύ.»

Τον κοίταξα με απορία. Και συνέχισε.

«Κοίτα, όλοι μας ζωγραφίζουμε από τότε που πιάνουμε ένα μαρκαδόρο ή ένα στυλό, από παιδιά. Σταματάμε να ζωγραφίζουμε όταν αρχίζουμε να λογοκρίνουμε τους εαυτούς μας, όταν κάποιος μας πει πως δεν ζωγραφίζουμε καλά ή όταν εμείς μόνοι μας λογοκριθούμε. Ένα από τα λάθη του εκπαιδευτικού μας συστήματος, αλλά αυτό είναι άλλη συζήτηση».

Έχει κάτι αέρινο ο Γιάννης. Αλλά συνάμα είναι συμπαγής, συγκεκριμένος. Σαν να έχει βάλει πάτωμα παρκέ στο σύννεφο. Πετάει αλλά ξέρει προς τα που, με τι ταχύτητα, κοιτάει πάντα πίσω του. Έχει πρόγραμμα. Τα πρωινά, η τέχνη του θεραπεύει στο «Κέντρο Ημέρας για ενήλικες με αυτισμό και μαθησιακές δυσκολίες», στο Βόρειο Λονδίνο, εκεί όπου η τέχνη του τα αγκαλιάζει όλα.  Και μετά όταν τελειώνει από τα υπέροχα «παιδιά» του, απομονώνεται… στο άβατο. Ζωγραφίζει, αλλά τελευταία δημιουργεί και άλλα αντικείμενα τέχνης, σμιλεύει το ξύλο, του δίνει σχήματα και μετά το μεταποιεί σε χρηστικά αντικείμενα.

Ήρθε και αυτός στο Λονδίνο. Από την Αθήνα. Ένας από τους πολλούς. Κουβαλάει την Ελλάδα μέσα του, και αυτό είνα κάτι που το διαπιστώνω στο φως και στα χρώματά του. Έχουν κάτι εκτυφλωτικό. Έχουν το φως του Νότου.

 

Τον ρώτησα για τα χρώματα, καθώς ανακάτευε ένα δοχείο με πινέλα και νερό, και σκέφτηκα ότι κάπως έτσι ανακατεύονται, βρέχονται και αναμαλλιάζονται οι ζωές των ανθρώπων.

-«Τα χρώματα, τα έχω στο νου μου από πριν, τα βλέπω μέσα μου, αλλά αλλάζω και στην πορεία».

Αυτό το «τα βλέπω μέσα μου», μου θύμισε αυτό που μου είχε πει η Ευανθία Ρεμπούτσικα κάποτε, πως «ακούει τη μουσική μέσα της».

Τελικά είναι στο «μέσα μας» η τέχνη. Στα «Μέσα μας» γίνεται όλη η δουλειά. Μέσα στους καλλιτέχνες κυοφορείται η τέχνη. Και όταν δημιουργούν, απλά είναι η στιγμή της γέννας, αφού έχει ήδη προηγηθεί όλη αυτή η επίπονη και χρονόβορα κυοφορία…

Κάποια στιγμή του λέω για τους καλλιτέχνες του 21^ου αιώνα:

-«Ποια είναι η γνώμη σου για όλους αυτούς της μοντέρνας τέχνης, που μπορεί να πετάνε μια μπογιά σε ένα καμβά, ή να εκθέτουν ένα λευκό καμβά και να βάζουν απλά την υπόγραφή τους; (Και όμως! το είδαμε στην Tate, αυτό το τελευταίο).

-«Ο καθένας κάνει ότι μπορεί, ίσως κάποιοι απλά δεν μπορούν», μου είπε πιέζοντας τα γυαλιά στο κέντρο του σκελετού, για να στερεωθούν.

«Είχα ακούσει κάτι σπουδαίο από τη μεγάλη μου δασκάλα τη Roxana Stuart στη Ν. Υόρκη. Έλεγε πως για να θεωρηθεί κάτι τέχνη, ένας εύκολος, χοντροκομμένος τρόπος είναι αν αυτό που βλέπεις, ακούς κλπ. μπορεί να γίνει από τον καθένα. Αν δεν μπορεί, αν έχει δηλαδή ένα ποσοστό σπανιότητας και δυσκολίας, είσαι στο σωστό δρόμο. Συμφωνείς;»

-«Έχει βάση αυτό», μου είπε.

Και άνοιξε εκεί μια κουβέντα από αυτές τις πολύ ωραίες, ανάμεσα σε κάτι σνακ, σε ποτά και στο διαρκές πήγαινε-έλα του κόσμου, που πεταγόταν ο καθένας και έλεγε το ωραίο του…

Μέχρι που μας έκοψε η μικρή βαφτιστήρα του: «Θέλω τσίσα μου».

Και ξεσπάσαμε σε γέλια. Αυτό είναι τέχνη, του λέω. Αυτή η μικρή.

Και μου έγνεψε καταφατικά στερεώνοντας πάλι τα γυαλιά του. Και εκεί κατάλαβα πως στερεώνει τα γυαλιά του όσο συχνά χαμογελάει.

Και του ψιθύρισα χωρίς να ακούσει αυθόρμητα:

«Σπίτι (& τέχνη) χωρίς Γιάννη προκοπή δεν κάνει…»

Και καθώς έφευγα, ήμουνα σίγουρη ότι θα δούμε πολλά από τον Γιάννη Μπεκιάρη.

Το μέλλον ζωγραφίζεται αυτή τη στιγμή και είναι πολλά υποσχόμενο…

 

Η χρωματιστή Αλφαβήτα του Γιάννη Μπεκιάρη 

Έδωσα στο Γιάννη αυτά τα 24 ρήματα και μέσα σε αυτά συνοψίστηκε η δική του αλφαβήτα, ο δικός του κώδικας…  Ο δικός του υπέροχος χρωματιστός κόσμος.

 

Α. Απολαμβάνω

Απολαμβάνω το πρωινό ξύπνημα με το πρώτο φως της μέρας.

Β. Βασανίζομαι

Βασανίζομαι όταν έχω κάτι στο μυαλό μου αλλά δε γίνεται να το κάνω εκείνη τη στιγμή.

Γ. Γερνάω

«Γερνάω όπως έζησα» είχε πει η γυναίκα μου κάποτε και το έκανα κανόνα ζωής γιατί είναι ο μόνος τρόπος για να εκτιμήσει κανείς το παρόν χωρίς να ανησυχεί για το μέλλον.

Δ. Δαμάζω

Δαμάζω τη δυσλεξία μου.

Ε. Εμπιστεύομαι

Εμπιστεύομαι τους ανθρώπους.

Ζ. Ζωγραφίζω

Ζωγραφίζω με λαχτάρα, υπομονή κι αυθορμητισμό προσπαθώντας να βγω από το βολικό καβούκι της φρονιμάδας μου, όπως έγραψε ο Καζαντζάκης.

Η. Ησυχάζω

Ησυχάζω στο Βουτά και την Απείρανθο.

Θ. Θεραπεύω

Θεραπεύω τα παλιά αντικείμενα που βρίσκω στο δρόμο μου. Τα φέρνω ξανά στη ζωή.

Ι. Ικανοποιώ

Ικανοποιώ τις επιθυμίες μου.

Κ. Καμαρώνω

Καμαρώνω με την πρόοδο των σημαντικών μου ανθρώπων.

Λ. Λυπάμαι

Λυπάμαι για όσους αυτοτιμωρούνται.

Μ. Μέμφομαι

Μέμφομαι σπάνια.

Ν. Νομιμοποιώ

Νομιμοποιώ το δικαίωμά μου στην ανάπαυση.

Ο. Οσμίζομαι

Οσμίζομαι τα υλικά μου και νέες τεχνικές.

Ξ. Ξορκίζω

Ξορκίζω κανέναν και τίποτα. Ότι έγινε, έγινε για κάποιο λόγο.

Π. Παρασύρω

Παρασύρω τον εαυτό μου σε καινούριες εμπειρίες κι ιδέες.

Ρ. Ρεμβάζω

Ρεμβάζω το μεγαλείο της φύσης.

Σ. Στρουθοκαμηλίζω

Στρουθοκαμηλίζω όλο και λιγότερο.

Τ. Τυγχάνω

Τυγχάνω μεγάλης τύχης.

Υ. Υστερώ

Υστερώ έντονης φαντασίας.

Φ. Φακελώνω

Φακελώνω όποιον κι ότι μου τραβάει την προσοχή.

Χ. Χαμογελάω

Χαμογελάω περισσότερο.

Ψ. Ψέγω

Ψέγω τον εαυτό μου πριν από οποιονδήποτε άλλο.

Ω. Ωραιοποιώ

Ωραιοποιώ -με την έννοια του «ποιώ κάτι ωραίο»- την κάθε μου μέρα.