Όλοι οι Έλληνες είναι Πόντιοι. Όλος ο κόσμος είναι ένας Πόντος απόψε.
Πάνε λίγες μέρες που διάβασα μονορούφι το “Ούτε τ’ όνομά μου”, από την Thea Halo.
Ένα βιβλίο που θα πρέπει να διδάσκεται στα σχολεία της χώρας, που θα πρέπει να διαβαστεί από όλους ανεξάρτητα από το αν έχουν ή όχι ρίζες από τον Πόντο και την Μ. Ασία.
Πόσα άραγε μας είπαν για την Ποντιακή γενοκτονία αλλά και για την γενοκτονία των Ελλήνων;
Κάτι άνοστα ανέκδοτα για τους Πόντιους, κάτι ανθελληνικές δηλώσεις για συνωστισμό στο λιμάνι της Σμύρνης και για μη ύπαρξη γενοκτονίας των Ποντίων από πολιτικά στελέχη της χώρας, πεισμώνουν τα παιδιά της δικής μου νεότερης γενιάς να ρουφάνε κάθε πληροφορία κάθε στοιχείο που μπορεί να τους συνδέσει με το μαρτυρικό τέλος των προγόνων τους.
Η γνώση της ιστορίας δεν φέρει χαρακτηριστικά φανατισμού.
Όποιος δεν την γνωρίζει θα αναγκαστεί να την ξαναζήσει.
Και αισθάνομαι μέσα από τις λίγες αυτές γραμμές την ανάγκη να αποτίσω φόρο τιμής στους Ποντίους αλλά και σε όλους τους Έλληνες και τις χριστιανικές κοινότητες για το μαρτυρικό σατανικό τέλος, που άλλοι σχεδίασαν για αυτούς.
Στον παππού μου Στέργιο Φράγκο που διέφυγε από την Χαριούπολη και έφτασε στην Ελλάδα με τα πόδια και άδεια χέρια αλλά κυρίως στον προπάππου μου Φράγκο Δερμιτζάκη που δεν γύρισε ποτέ.
Η δικιά μου η γενιά φέρει την τεράστια ευθύνη να διατηρήσει τη μνήμη επιζητώντας την δικαίωση.
Και τώρα που γράφονται αυτές οι γραμμές και κοιτάμε όλοι το ίδιο ματωμένο φεγγάρι είναι σαν να περνάνε από μπροστά μου οι περίπου 353.000 Πόντιοι Έλληνες και τα 3.000.000 των Ελλήνων και των χριστιανικών μειονοτήτων συνολικά που οδηγήθηκαν στο πιο μαρτυρικό τέλος, σε μια από τις πιο ενορχηστρωμένες και σατανικές επιχειρήσεις φυλετικής, πολιτισμικής και θρησκευτικής εκκαθάρισης διεθνώς.
Η γράφουσα βρίσκεται σε αυτή τη ζωή απλά και μόνο επειδή ο δικός της παππούς ανήκει σε αυτούς που διέφυγαν.
——————————————————————————
-Αποσπάσματα από το βιβλίο
Πόντος 1919
Η φοβερή συνειδητοποίηση ότι κάτι δεν πήγαινε καλά έφτασε στο χωριό της Σάνο. Άγνωστοι άρχισαν να περιφέρονται και να διανυκτερεύουν στα χωράφια και στα δάση της περιοχής. Παραμόνευαν από απόσταση σαν αρπακτικά. Τούρκοι στρατιώτες έκαναν επιδρομές και οδηγούσαν τους άντρες στα άθλια στρατόπεδα εργασίας. Οι περισσότεροι πέθαναν από τις κακουχίες και την πείνα. Αργότερα, την άνοιξη του 1920, οι Τούρκοι στρατιώτες ξαναγύρισαν και διέταξαν τους κατοίκους, να υπακούσουν στις εντολές του Στρατηγού Κεμάλ Ατατούρκ: “Πρέπει να φύγετε απ΄αυτόν τον τόπο. Μαζί σας θα πάρετε μόνο όσα μπορείτε να σηκώσετε…” Στις πορείες θανάτου που ακολούθησαν, τα θύματα θα πέθαιναν εκεί όπου έπεφταν, με τα αρπακτικά να παραμονεύουν. Έτσι έφτασε στο τέλος η τρισχιλιόχρονη ιστορία του Ποντιακού Ελληνισμού στην Τουρκία.
Την άνοιξη του 1920, ο Μουσταφά Κεμάλ Ατατούρκ διέταξε τους κατοίκους στα χωριά της μητέρας μου στα Ποντιακά Όρη να ξεκινήσουν μια πορεία θανάτου προς την εξορία τους στην έρημο της Συρίας. Εξαναγκάστηκαν να προχωρούν με κατεύθυνση το νότο για επτά ή οχτώ μήνες, στις παγερές ορεινές περιοχές και στις άνυδρες πεδιάδες της νότιας Τουρκίας, χωρίς να ενδιαφέρεται κανείς για το φαγητό, το νερό ή το κατάλυμά τους. Κατά τη διάρκεια αυτών των μαρτυρικών πορειών θανάτου, αναρίθμητοι ακόμη Πόντιοι έχασαν τη ζωή τους, αφού υπάρχουν τρόπου να σκοτώσεςι κάποιον χωρίς όπλα. Η ιστορία της μητέρας μου τεκμηριώνει την ύπαρξη αυτών των τρόπων.
———————
Δεν είχα και κανένα Πόντιο να μιλάω γι’ αυτά. Δεν μπορούσα να τα φορτώσω όλα αυτά στα μικρά μου τα παιδιά. Ήταν τόσο τρομερά, δε λεγόντουσαν. Στο τέλος, σταμάτησα να μιλάω γι’ αυτά. Αλλά ποτέ δεν έπαψα να σκέφτομαι την οικογένειά μου. Ποτέ δεν έπαψα να σκέφτομαι το σπίτι μας και τη γη μας και τον τρόπο που ζούσαμε εκεί. Έφτιαχνα εικόνες στο μυαλό μου με κάθε λεπτομέρεια, ξανά και ξανά, όλα αυτά τα χρόνια, για να μην ξεχάσω, για να ζήσουν στην καρδιά μου. Κλείνω τα μάτια τώρα και βλέπω το ωραίο μας τοπίο. Κλείνω τα μάτια και βλέπω την οικογένειά μου.
“Μαμά!” φώναξα προς τα ουράνια. Αλλά η απεραντοσύνη του ουρανού που σκοτείνιαζε με περικύκλωσε σιωπηλά και απλώθηκε σε όλες τις κατευθύνσεις πριν χαθεί και πέσει από την άκρη της γης στο βάθος του ορίζοντα.
“Όχι!” φώναξε πάλι ο άντρας. “Μην ψάχνεις να βρεις δικαιολογίες γι’ αυτούς. Δεν είναι η πρώτη φορά που σφάζουν τους δικούς μας. Αυτή είναι μόνο μία από τις πολλές φορές. Την τελευταία φορά, αν και οι Έλληνες δεν είχαν μπει στον πόλεμο, και πάλι τους έσφαξαν. Και όταν δεν τους έσφαζαν μια και έξω, τους άναγκαζαν να εγκαταλείψουν τα σπίτια τους ή τους έστελναν αιχμάλωτους σε εκείνα τα βρομερά στρατόπεδα εργασίας και τους άφηνα να πεθάνουν της πείνας χωρίς φαγητό.”
Κατά τη διάρκεια των σφαγών των Ελλήνων Ποντίων και των άλλων χριστιανικών μειονοτήτων από τους Τούρκους το 1915, έκαναν την εμφάνισή τους οι πρώτοι Πόντιοι αντάρτες. Στην αρχή ήταν μερικές χιλιάδες Έλληνες λιποτάκτες του τουρκικού στρατού, αλλά μετά τους ακολούθησαν άντρες, γυναίκες και παιδιά που γλίτωναν τους διωγμούς. Η αποστολή τους ήταν να υπερασπίζονται τη ζωή και την τιμή των Ελλήνων Ποντίων που είχαν καταφέρει να διαφύγουν πάνω στα βουνά.”
Για 3.000 χρόνια, οι Πόντιοι και οι άλλοι χριστιανοί της Μικράς Ασίας είχαν καταφέρει να αντέξουν παρά τις αναταραχές, τις σφαγές και την τυραννία, παρά τα τόσσα πρόσωπα των κατακτητών τους. Πώς μπορούσαμε τότε να ξέρουμε ότι αυτή τη φορά δεν θα τα καταφέρναμε;
—————————————————————–
Ο γενικός πρόξενος των ΗΠΑ στη Σμύρνη Τζώρτζ Χόρντον ανέφερε ότι το 1914 αποφασίστηκε γενικός αποκλεισμός των ελληνικών επιχειρήσεων και προϊόντων στην Ανατολία και αυτό ανάγκασε τους Έλληνες σε χρεοκοπία. Άτεχνες λιθογραφίες, με κομμένες και κολλημένες απεικονίσεις Ελλήνων να σκοτώνουν και να διαμελίζουν Τουρκάλες γυναίκες και παιδιά, τυπώθηκαν κρυφά από την κυβέρνηση και κατόπιν τοποθετήθηκαν στα τζαμιά και στα σχολεία για να εξεγείρουν τον τουρκικό πληθυσμό εναντίον των Ελλήνων. Επίσης, διάφορα άρθρα στις εφημερίδες, υποδαύλιζαν το μίσος για τους “Έλληνες Άπιστους”. Ξέσπασαν εξεγέρσεις καρά των Ελλήνων και απλώθηκαν σε όλη την Μαύρη Θάλασσα και κατά μήκος των δυτικών παραλιών από την Πέργαμο μέχρι τη Λυδία. Ο Τζώρτζ Χόρτον επιβεβαιώνει ότι μερικές εκατοντάδες χιλιάδες οδηγήθηκαν στην εγκατάλειψη των αγροκτημάτων τους ή μακριά από τα χωριά τους”. Μόνο στη Φώκαια, μια παραλιακή πόλη κοντά στη Σμύρνη, και οι 8.000 Έλληνες κάτοικοι σφαγιάστηκαν ή ξυλοκοπήθηκαν και διώχτηκαν από τα σπίτια τους. Οι περιουσίες τους κλάπηκαν. Εκατοντάδες χιλιάδες απελάθηκαν από τις πατρογονικές τους εστίες προς τα νησιά τους Αιγαίου.
Εξαιτίας αυτών των συστηματικών προσπαθειών διαφόρων κυβερνήσεων και ενδιαφερομένων να αποσιωπήσουν τις βαρβαρότητες της χώρας τους και να δημιουργήσουν μια πλασματική ιστορία, οι μαρτυρίες όσων επιβίωσαν καθώς και οι μαρτυρίες αυτοπτών και αντικειμενικών παρατηρητών, συμπεριλαμβανομένων και των Ευρωπαίων και Αμερικανών διπλωματών, όπως ο Τζωρτζ Χόρτον, ο Αμερικανός πρόξενος στην επαρχία του Χαρπούτ Λέσλι Ντέιβις και ο πρέσβης Μοργκεντάου, συχνά παρέχουν τις πιο αυθεντικές και έγκυρες πηγές της αλήθειας. Όπως συνέβη με το Ολοκαύτωμα των Εβραίων, οι μαρτυρίες από πρώτο χέρι όσων επβίωσαν από την γενοκτονία των Ποντίων, όπως η μαρτυρία της μητέρας μου, μας προσφέρουν τη δυνατότητα κατανόησης των γεγονότων και έχουν δώσει στους ιστορικούς τις πιο σημαντικές τους πηγές για τη συγγραφή της ιστορίας. Η ιστορία της μητέρας μου αποτελεί μια τέτοια μαρτυρία από πρώτο χέρι για την κόλαση που ο Υπουργός Εξωτερικών των ΗΠΑ Τσαρλς Έβανς Χιουζ απέδωσε στη «βαρβαρική απανθρωπιά των Τούρκων».
Οι θάνατοι των Αρμενίων υπολογίστηκαν σε 1.500.000 ψυχές. Σύμφωνα με τα στοιχεία που συγκέντρωσε η ελληνική κυβέρνηση σε συνεργασία με το Πατριαρχείο της Κωνσταντινουπόλεως- στοιχεία που δημοσιεύτηκαν και στην εφημερίδα New York Times στις 2 Δεκεμβρίου 1922- από το 1,5 με 2 εκατομμύρια Ελλήνων της Μικράς Ασίας (Ίωνες, Πόντιοι και Καππαδόκες) μεταξύ 750.000 και 1.000.000 σφαγιάστηκαν, ενώ οι υπόλοιποι εκπατρίστηκαν. Μονάχα οι θάνατοι των Ποντίων ανέρχονται σε 353.000. Οι Ασσύριοι, ένας ακόμη λαός που είχε κατοικήσει στη Μικρά Ασία για χιλιάδες χρόνια και είχε εκχριστιανιστεί από τον 2ο αι. μ.Χ., υπέστησαν και αυτοί την ολοκληρωτική σφαγή και εξορία. Το Πατριαρχείο των Ασσυρίων υπολογίζει οτι ο ασσυριακός πληθυσμός της Μικράς Ασίας έφτασε το 1 εκατομμύριο, αριθμός που περιελάμβανε τους Ασσύριους Χαλδαίους και Νεστόριους, με τον αριθμό των σφαγιασθέντων να ανέρχεται στους 750.000.
Ο αριθμός των σφαγιασθέντων αντιστοιχεί στα 2/3 του συνολικού πληθυσμού των Ασσυρίων σε όλο τον κόσμο.
Συνολικά 3.000.000 χριστιανοί της Τουρκίας σφαγιάστηκαν, ενώ εκατομμύρια άλλα εξορίστηκαν.
——————————————————————————————————-
Ματώμενο Θεέ μου το φεγγάρι πώς να μην είναι;
Την πατρίδαμ’ έχασα,
άκλαψα και πόνεσα.
Λύουμαι κι αρόθυμω,
ν’ ανασπάλω κι επορώ.
Μίαν κι άλλο `σην ζωή μ’
σο πεγάδι μ’ σην αυλή μ’
Νέροπον ας έπινα,
και τ’ ομμάτα μ’ έπλυνα.
Τά ταφία μ’ έχασα
ντ’ έθαψα κι ενέσπαλα.
Τ’ εμετέρτς αναστορώ,
και `ς σο ψυόπο μ’ κουβαλώ.
Εκκλησίας έρημα,
μοναστήρα ακάντηλα,
πόρτας και παράθυρα,
επέμναν ακρόνυχτα.
